اشک بر هتک حرم

‏‏صلابت و استقامت حضرت امام در مقاطع دشوار پس از انقلاب اسلامی بر هیچ کس‏‎ ‎‏پوشیده نیست؛ ما شاهد بودیم در شهادت شهید مظلوم، دکتر بهشتی و یارانش به دست‏‎ ‎‏منافقان کوردل و همچنین در شهادت شهید دکتر باهنر و شهید رجایی، امام قدرتمندانه‏‎ ‎‏صبر کردند تا جایی که برخورد مناسب و استوار ایشان، دلهای داغدار و آلام بی منتهای‏‎ ‎‏امت را تسکین داد، فاجعه ای که اگر در هر کشور دیگر پیش می آمد بدون تردید‏‎ ‎‏می توانست سقوط دولت و نظام را به همراه داشته باشد؛ اما در این کشور نتوانست‏‎ ‎‏کوچکترین خللی به نظام نوپای جمهوری اسلامی وارد سازد. امام عزیزی که در سوگ‏‎ ‎‏عزیزان و یارانش و در سوگ فرزند مجتهد، عارف و بزرگوارش، شهید حاج آقا مصطفی،‏‎ ‎‏حتی قطره ای اشک از چشم جاری نساخت، شکسته شدن حرمت حرم امن الهی چنان‏‎ ‎‏ایشان را متأثر ساخت که در طول یک روز بیش از ده بار گریستند، ما بارها شاهد بودیم‏‎ ‎‏که حضرت امام معمولاً فقط در مصیبت مظلومانه حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) گریسته‏‎ ‎‏بودند؛ اما چگونه است که واقعه خونین حج، چنین امام را متأثر می سازد؟ این نیست جز‏‎ ‎‏اینکه امام عزیز از زیرپا گذاشتن قوانین الهی از سوی خائنین به حرم امن الهی متأثر‏
‏‎

‏‏    ‏‏روزی حضرت امام به من فرمودند: ‏‏صدمه ای که من از حادثه جمعه خونین مکه (در‏‎ ‎‏سال 1366) خوردم، سر هیچ مسأله ای نخوردم.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

• )) حجت الاسلام و المسلمین علی اکبر آشتیانی؛ واحد خاطرات.
• )) زهرا اشراقی؛ واحد خاطرات.