مساله 1 ـ در نمازهای واجب رو به قبله بودن واجب است در صورت امکان، و همچنین در نمازهای مستحب اگر روی زمین و در حال استقرار باشد، امّا اگر در حال راه رفتن یا سواره بودن باشد رو به قبله بودن لازم نیست؛ در نمازهای مستحب.
مساله 2 ـ بر نمازگزار لازم است که طرف قبله را بداند یا دو نفر عادل بگویند که این طرف رو به قبله است؛ در صورتی که گفتۀ آنها از نشانه های حسی باشد.
مساله 3 ـ برای کسی که طرف قبله را نداند واجب است برای پیدا کردن طرف قبله به قدر قدرت کوشش کند و به مظنّه عمل نماید.
مساله 4 ـ اگر طرف قبله را نداند و ظنّ به طرف معینی هم پیدا نکند، واجب است به چهار طرف نماز بخواند و اگر وقت کافی نباشد به هر چند طرفی که وقت باشد بخواند.
مساله 5 ـ اگر می داند که در یک طرف قبله نیست، واجب است رو به سه طرف دیگر بخواند.
مساله 6 ـ بر قبلۀ شهر مسلمانان می توان اعتماد کرد و به همان طرف که اهل شهر نماز می خوانند و محرابهای مساجدشان را بنا کرده اند و قبرهای مردگان را قرار داده اند می توان نماز خواند، مگر آنکه بدانیم که این محرابها یا قبرها را اشتباهاً رو به این طرف ساخته اند.
مساله 7 ـ اگر به طرفی که یقین داشته قبله است نماز خواند و بعد معلوم شد قبله نبوده، و قبله از بین طرف راست یا چپ او بیرون نبوده، نماز او صحیح است.
مساله 8 ـ اگر معلوم شد که نماز او رو به قبله نبوده و قبله از بین راست یا چپ او بیرون بوده یا پشت سر قرار داشته است، اگر در بین نماز باشد وقت هم
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 89
هست، نماز را قطع می کند و از اول رو به قبله می خواند.
مساله 9 ـ اگر در بین نماز معلوم شود که قبله از طرف راست یا چپ او بیرون بوده یا پشت سر آن قرار داشته و وقت هم نیست، از همانجا رو به قبله می شود و بقیۀ نماز را می خواند و نماز او صحیح است و احتیاطاً قضای نماز را بخواند.
مساله 10 ـ اگر بعد از نماز معلوم شود که قبله از طرف راست و چپ او بیرون یا پشت سر او بوده؛ باید نماز را اعاده کند، در صورتی که وقت باشد، و احتیاط مستحب آن است که قضای نماز را بخواند اگر وقت نباشد.
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 90