اول: شک در چیزی از نماز بعد از گذشتن محل آن، مثل شک در خواندن حمد بعد از دخول در قرائت سوره.
مساله 1 ـ اگر در بین نماز شک کند که یکی از کارهای واجب آن را انجام داده یا نه، مثلاً شک کند که حمد را خوانده یا نه، چنانچه مشغول کاری که باید
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 114
بعد از آن انجام دهد نشده، باید آنچه را که در انجام آن شک کرده بجا آورد و اگر مشغول کاری که باید بعد از آن انجام دهد شده، به شک خود اعتنا نکند.
مساله 2 ـ اگر در بین خواندن آیه ای شک کند که آیۀ پیش را خوانده یا نه یا وقتی که آخر آیه را می خواند شک کند که اول آن را خوانده یا نه، باید به شک خود اعتنا نکند.
مساله 3 ـ اگر بعد از رکوع یا سجود شک کند که ذکر واجب آن را خوانده یا نه، به شک خود اعتنا نکند.
مساله 4 ـ اگر در حال برخواستن شک کند که سجده را بجا آورده یا نه، باید برگردد و بجا آورد.
مساله 5 ـ کسی که نشسته یا خوابیده نماز می خواند، اگر موقعی که حمد یا تسبیحات می خواند شک کند که سجده یا تشهد را بجا آورده یا نه، باید به شک خود اعتنا نکند و اگر پیش از آنکه مشغول حمد یا تسبیحات شود شک کند که سجده یا تشهد را بجا آورده، باید بجا آورد.
مساله 6 ـ اگر شک کند در حال برخواستن که تشهد را بجا آورده یا نه به شک خود اعتنا نکند و همین طور اگر شک کند در حالی که دارد به رکوع می رود که قرائت کرده یا نه، یا تسبیحات اربعه را گفته یا نه.
مساله 7 ـ اگر شک کند که سلام نماز را گفته یا نه، چنانچه مشغول تعقیب نماز یا مشغول نماز دیگری شده یا به واسطۀ انجام کاری که نماز را باطل می کند از حال نمازگزار بیرون رفته، باید به شک خود اعتنا نکند. و اگر پیش از اینها شک کند باید سلام را بگوید، و اگر بعد از گفتن سلام شک کند که صحیح گفته یا نه، اعتنا به شک خود نکند.
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 115