مساله 1 ـ لازم نیست انسان نیت روزه را از قلب خود بگذراند و یا مثلاً بگوید فردا را روزه می گیرم، بلکه همین قدر که با قصد قربت تصمیم داشته باشد از چیزهایی که روزه را باطل می سازد از اذان صبح تا مغرب خودداری نماید کافی است.
مساله 2 ـ انسان می تواند در هر شب از ماه رمضان برای روزۀ فردای آن نیت کند، و بهتر آن است که شب اول ماه هم نیت روزۀ همۀ ماه را بنماید.
مساله 3 ـ در ماه رمضان نمی توان روزۀ دیگری را نیت کرد؛ چه واجب باشد یا مستحب و چه بر او واجب باشد، مثل نذر و امثال آن و یا واجب نباشد مانند مسافر و امثال آن، و اگر چنانچه نمی دانست یا فراموش کرده بود که ماه رمضان است و نیت غیرماه رمضان کرد و بعداً متوجه شد از ماه رمضان محسوب می گردد.
مساله 4 ـ برای نیت روزه وقت معینی نمی باشد، بلکه میزان در نیت آن است که انسان با تصمیم و عزمی که برای روزه باید داشته باشد روزه بگیرد،
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 151
اگرچه از آن تصمیم به وسیلۀ خواب رفتن و سایر اشتغالات غفلت کرده باشد. و فرق نمی کند که این تصمیم را مقارن طلوع فجر یا قبل از طلوع فجر یا در اثناء شبی که فردای آن شب را می خواهد روزه بگیرد اتخاذ نماید یا قبل از آن، پس چنانچه از یک روز قبل تصمیم به روزه گرفتن گرفت و با همین تصمیم تا آخر وقت فردای آن روز خواب رفت، روزۀ او صحیح است.
مساله 5 ـ در صورتی که انسان نیت را فراموش کند و یا نمی دانست ماه رمضان است، چنانچه کاری که روزه را باطل می سازد انجام نداده باشد تا ظهر می تواند نیت نماید. و همچنین اگر بر اثر عذری مانند مرض و یا مسافرت نیت نکرد و تا قبل از ظهر عذرش برطرف گردید و کاری که روزه را باطل می کند انجام نداده باشد، می تواند نیت کند و روزۀ او صحیح است.
مساله 6 ـ وقت نیت روزۀ مستحبی تا زمانی است که به اندازۀ نیت کردن به مغرب وقت مانده باشد.
مساله 7 ـ اگر شخص بخواهد غیرروزۀ رمضان روزۀ دیگری را بگیرد باید آن را معین نماید، مثلاً نیت کند که روزۀ نذر یا روزۀ قضا می گیرم.
مساله 8 ـ اگر مثلاً به نیت روز اول ماه روزه بگیرد بعد بفهمد دوم یا سوم بوده، روزۀ او صحیح است.
مساله 9 ـ اگر پیش از اذان صبح نیت کند و بیهوش شود و در بین روز به هوش آید، بنابر احتیاط واجب باید روزۀ آن روز را تمام نماید و اگر تمام نکرد قضای آن را بجا آورد.
مساله 10 ـ اگر بچه پیش از اذان صبح ماه رمضان بالغ شود، باید روزه بگیرد و اگر بعد از اذان بالغ شود، روزۀ آن روز بر او واجب نیست.
مساله 11 ـ اگر پیش از اذان صبح نیت کند و مست شود و در بین روز به هوش آید، احتیاط واجب آن است که روزۀ آن روز را تمام کند و قضای آن را هم بجا آورد.
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 152
مساله 12 ـ اگر بخواهد از غیر، روزه بگیرد باید قصد نیابت او را بکند.
مساله 13 ـ روزی را که انسان شک دارد آخر شعبان یا اول رمضان است بنا بگذارد که آخر شعبان است و واجب نیست روزه بگیرد. و چنانچه بخواهد روزه بگیرد نمی تواند نیت روزه رمضان کند، ولی به طور تردید می تواند نیت کند که اگر رمضان است روزۀ رمضان، و اگر رمضان نیست روزۀ مستحب باشد. و همچنین می تواند روزۀ قضا و یا روزۀ مستحبی نیت کند و چنانچه بعد معلوم شد رمضان بوده، از رمضان محسوب می شود.
مساله 14 ـ چنانچه در روزی که شک دارد آیا آخر شعبان است یا اول رمضان بنا گذاشت افطار کند و در ما بین روز معلوم شد ماه رمضان است، چنانچه کاری که روزه را باطل می کند انجام داده باشد و یا بعد از زوال ظهر معلوم شده که رمضان است، باید باقیماندۀ روز را ادب کند و امساک نماید، و بعد از رمضان هم قضاء آن روز را بگیرد. امّا چنانچه کاری که روزه را باطل می کند تا قبل ازظهر انجام نداده باشد، نیت شهر رمضان می کند وروزۀ او صحیح است.
مساله 15 ـ در روزۀ مستحب و روزۀ واجبی که وقت آن معین نیست اگر قصد کند که روزۀ خود را باطل کند و یا مردد شود که بجا آورد یا نه، چنانچه بجا نیاورد و پیش از ظهر دوباره نیت روزه کند، روزۀ او صحیح است.
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 153