آقای حق شناس از شاگردهای حاج آقا روح الله بودند و نمونه هایی از آموزش و عمل و شخصیت اخلاقی حاج آقا روح الله را ارائه می کردند. شناخت ما از حضرت امام اینجا شروع شد. امام تابستان ها به تهران، امامزاده قاسم تشریف می آوردند و مدتی در آنجا بودند. ایشان بر حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای حاج حسین رسولی که روحانی و مورد اعتماد مردم شمیرانات به ویژه امامزاده قاسم بودند، وارد می شدند. آنجا تعدادی از ما که مشتاق شده بودیم به زیارت ایشان توفیق پیدا می کردیم یا به واسطه وجوهات و شاید پیغام ها و نامه ها و استفتائاتی که یک وقت هایی، آقای حق شناس برای حضرت امام به قم می فرستادند، گاه گاه در قم هم بعضی از ماها توفیق زیارت آقا را پیدا می کردیم. شناسایی ابتدایی ما این است. اما در آغاز 1340، آیت الله العظمی بروجردی به رحمت خدا رفتند، وقتی که ایشان از دنیا رفتند، ما نمی خواستیم تابع پیرامون شویم. هیاتی را تشکیل داده بودیم که ده یازده نفر از طلبه های مکلا در آن صحبت می کردند. سعی می کردیم برای نسل جوان یک نمونه تازه ای ارایه دهیم. مداحمان از خودمان بود، قاری مان از خودمان بود. سخنران مان از خودمان بود. حتی برای اینکه اشکالاتی را نگیرند بر ما از همین آقای حق شناس درخواست کرده بودیم اگر هدایتی داشتند می فرمودند. شاید پنج یا شش نفر در قم، چهار نفر در تهران، در اصفهان، در شیراز، در نجف و در مشهد، روی هم بیست و چهار مرجع تقلید دارای رساله داشتیم. اما حاج آقا
کتابامام خمینی و هیات های دینی مبارزصفحه 176
روح الله رساله نداشت. ما در بحثهایی که با اشخاص داشتیم، رسیدیم به اینکه حاج آقا روح الله امتیازاتی دارد که بعضی از آن بزرگان که رساله دارند ندارند. یکی از امتیازاتش این است که ایشان از 13 سالگی، کوشیده خلق و خوی محمدی (ص) داشته باشد و می شود گفت که در حوزه های علمیه جهان اسلام خاصه جهان تشیع کسی را که اخلاق را در وجودش تجسم بخشیده باشد مثل ایشان نداریم. ما از همان وقت متوجه شدیم که غیر از ایشان دیگر نمی توانیم به جانب کسی دیگر برویم. گرچه پس از رحلت آیت الله العظمی بروجردی، مدت کوتاهی ما به آیت الله حاج سید عبدالهادی شیرازی رجوع کرده بودیم. ولی ایشان ظرف شش ماه رحلت فرمودند و از دنیا رفتند.
کتابامام خمینی و هیات های دینی مبارزصفحه 177