منازعات قومی و منطقه ای

‏‏منازعات قومی و منطقه ای‏‏ ‏

‏‏پراکندگی قومی و نژادی و مذهبی مختلفی که در سرزمین ما از سالهای بسیار وجود‏‎ ‎‏داشته و در حال حاضر نیز، وجود دارد، همیشه بهانۀ مناسبی برای سوء استفاده دشمنان‏‎ ‎‏ملت ما بوده و احتمالاً در آینده نیز، خواهد بود. این مسأله یکی از نگرانیهای ما در قبل از‏‎ ‎‏پپیروزی انقلاب بود. احتمال می دادیم که با پیروزی انقلاب، دشمنان بخواهند از این‏‎ ‎‏ناحیه به انقلاب نیز ضربه بزنند. حتی خیلی ها امام و رهبران نهضت را نسبت به گسترش‏‎ ‎‏خواسته های تجزیه طلبانه، بیم می دادند و معتقد بودند ممکن است با سقوط رژیم و‏‎ ‎‏حذف فشار و اختناقی که بر این مناطق حاکم بوده است، آشوب و شورشهای قومی و‏‎ ‎‏نژادی همه گیر شود و کل مناطق را که این اقلیتها در آن ساکن هستند، فرابگیرد. ما با‏‎ ‎‏اطلاعی که از عشق و علاقه مردم این مناطق به اسلام و امام داشتیم، معتقد بودیم که اگر‏‎ ‎‏دشمنان انقلاب در این مناطق فتنه گری نکنند، قطعاً اتفاق خاصی روی نخواهد داد، ولی‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏در این میان امام با صدور پیامی (در تاریخ 28 اسفند 1357) از مردم کُرد ‏‏[‏‏اهالی‏‎ ‎‏مسلمان کردستان‏‏]‏‏ خواستند: «از حمله به واحدهای نظامی خودداری کنند» زیرا این‏‎ ‎‏قبیل کارها، خلاف مصالح اسلام و مردم است.» و تأکید کردند: «ما با اهل سنت اختلافی‏‎ ‎‏نداریم.» و در عین حال، مقرر فرمودند: «نیروهای مسلح با قدرت از خود و نوامیس‏‎ ‎‏مردم، دفاع کند.»‏‎[1]‎‏ به هر حال کم کم، برای ما مشخص شد که این مناطق در آینده، شاهد‏‎ ‎‏حوادث و تحولات بیشتری خواهند بود و ما باید خود را برای بررسی ریشه های مسأله و‏‎ ‎‏برخورد جدّی تر با تبعات احتمالی آن، آماده کنیم.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

• . برای اطلاع بیشتر رجوع کنید به: صحیفه امام؛ ج 6، ص 384.
• . انقلاب و پیروزی؛ صص 232ـ234.