تولد کمیته های انقلاب
تا چندین روز پس از پیروزی انقلاب، هنوز تیر اندازی و تا حدودی نا امنی در تهران و برخی از شهرهای بزرگ ادامه داشت و حتی حمله به اماکن دولتی، ورود غیر مجاز به منازل اشخاص، هرج و مرج های خیابانی و زد و خوردهای پراکنده دیده می شد.
به هر حال در چنین شرایطی، طبیعی بود که حفظ امنیت توسط کمیته ها، به صورت کامل، امری دشوار و حتی غیرممکن به نظر برسد. به همین دلیل، به نظر ما خلع سلاح عمومی یک ضرورت بود؛ هر چند که همین گروههای سیاسی که دارای واحدهای شبه نظامی بودند، با آن مخالفت می کردند.
امام هم در پیامی که یک روز بعد از پیروزی انقلاب صادر کردند، ضمن فراخواندن ملت بزرگ برای ساختن ایران، به این مسأله توجه کردند و فرمودند: «باید تمام اسلحه هایی که در دست مردم است، جمع شود. هر کس اسلحه ای پیدا کرد باید به مسجد محل خود ببرد و به امام جماعت مسجد تحویل بدهد و بعد از این، اسلحه ها از مسجد به کمیته آورده شود و کمیته این اسلحه را در اختیار سربازان اسلامی که برای دفاع از اسلام و مسلمین تدارک دیده شده اند، می گذارد. فقط باید این سربازان، مسلح باشند و دیگران نیازی به اسلحه ندارند، تسلیحات باید زیر نظر کمیته ها باشد» و در پیام دیگری نیز، اسلحه هایی را که به دست مردم افتاده، از بیت المال مسلمین و خرید و فروش آنها را حرام دانستند و از مردم خواستند که این اسلحه ها را به کمیته مخصوصی که از طرف نخست وزیر تشکیل شده است، تحویل دهند و شاید این اولین مأموریّت رسمی برای اولین نهاد انقلابی بعد از پیروزی بود.
در شورای انقلاب، بعضی از اعضای دولت موقت، با کمیته ها ـ با این ادعا که اینها فاقد انضباط سازمانی هستند ـ مسأله داشتند. به همین خاطر، تصمیم گرفته شد نسبت به سازماندهی رسمی کمیته ها سریعتر اقدام شود؛ در همین ارتباط، آیت اللّه مهدوی کنی (در تاریخ 10 اسفند 1357) از سوی امام، به سرپرستی کمیته ها منصوب شدند. بعد از
کتابامام خمینی (س) به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانیصفحه 98
آن قاطعیت، این کمیته ها بهبود یافت و آنها توانستند کارهای مؤثر و خوبی انجام دهند، هر چند که انتقادها و ایراداتی هم به برخی از کارهای آنها، مطرح می شد.
کتابامام خمینی (س) به روایت آیت الله هاشمی رفسنجانیصفحه 99