بحران گروگانگیری

‏‏بحران گروگانگیری‏‏ ‏

‏‏وضع دشواری که در پی گروگانگیری و افشای اسناد موجود در سفارت امریکا پدید‏‎ ‎‏آمده بود، کم کم بحرانی همه گیر و جهانی شد؛ به طوری که علاوه بر تأثیرات گسترده‏‎ ‎‏خود در رویدادهای داخلی، بسیاری از روابط بین المللی را نیز، تحت شعاع خود گرفت.‏

‏‏با در خواست امام از نماینده ویژه پاپ برای استیضاح رئیس جمهور امریکا و‏‎ ‎‏موافقت شورای انقلاب با قطع صدور نفت ایران به امریکا و بستن حریم فضایی و‏‎ ‎‏دریایی بر روی هواپیماها و کشتیهای امریکایی که همزمان با مسدود کردن حسابهای‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏در این میان، آقای بنی صدر به عنوان سرپرست وزارت امور خارجه در نامه ای از‏‎ ‎‏دبیرکل سازمان ملل، درخواست تشکیل جلسه شورای امنیت برای رسیدگی به‏‎ ‎‏خواستهای ایران را کرد، اما چندی بعد و علی رغم این درخواست ما دیدیم، شورای‏‎ ‎‏امنیت سازمان ملل اعلام کرد که جلسه فوق العاده ای به درخواست امریکا تشکیل‏‎ ‎‏می دهد و از ایران هم خواسته بود، وزیر خارجه یا نماینده ای را برای پاسخگویی و‏‎ ‎‏تشریح مواضع خود به این جلسه اعزام کند. ‏

‏‏ما در شورای انقلاب معتقد بودیم که این کار برای جلوگیری از مواضع تند شورای‏‎ ‎‏امنیت، بهتر است که انجام شود، اما امام مخالفت کردند و استدلالهای ما را نپذیرفتند و‏‎ ‎‏فرمودند که آنها رأی، علیه شما خواهند داد. بعد هم در پیامی (به تاریخ 6 آذر 1358) اعلام‏‎ ‎‏کردند: «هر شورایی یا محاکمه ای که تحت نفوذ مستقیم امریکا تشکیل شود، از اول رأی‏‎ ‎‏آنان دیکته شده است و محکومیت ملت مظلوم ما مورد استقبال آنان است.» و تأکید کردند:‏‎ ‎‏«ملت ما با شورای امنیت فرمایشی که از اول تکلیف آن معلوم شده، موافق نیست.»‏‎[1]‎

‏‏شورای امنیت (در تاریخ 15 آذر 1358) و به دنبال آن دادگاه لاهه (در تاریخ 25 آذر‏‎ ‎‏1358) ایران را محکوم کردند و سپس امریکا با تهدید و فشار، متحدان خود را به تحریم‏‎ ‎‏اقتصادی ایران مجبور کرد و حتی تا صدور قطعنامه تحریم از سوی سازمان ملل هم پیش‏‎ ‎‏رفت، هر چند در این کار موفق نشد. این اقدامات امریکا خشم مردم را بیش از پیش‏‎ ‎‏برانگیخت، به طوری که رفتن شاه از امریکا به پاناما نتوانست مشکل گروگانها را حل کند‏‎ ‎‏و بحث را تا ضرورت محاکمه آنها پیش برد. ‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

• . صحیفه امام؛ ج 11، صص 135ـ136.
• . انقلاب و پیروزی؛ صص 399ـ401.