رحلت آیت اللّه‌ طالقانی

‏‏رحلت آیت اللّه طالقانی‏‏ ‏

‏‏در حالی که هنوز چند روز از شروع فعالیت مجلس خبرگان قانون اساسی نگذشته بود،‏‎ ‎‏خبر رحلت آیت اللّه طالقانی (در تاریخ 19 شهریور 1358) واقعه تلخ این ایام، برای ما‏‎ ‎‏بود. پخش این خبر، ماتمی بزرگ بر جان ملت نشاند. وجود ایشان در کنار امام، همیشه‏‎ ‎‏نقطه اتکاء و امید بود. امام هم همواره نسبت به این مبارز بزرگ، حساسیت و توجهی‏‎ ‎‏ویژه، نشان می دادند. پیامها، ملاقاتها، ملاطفتها و احترامهای ایشان نسبت به وی،‏‎ ‎‏جایگاه بلند ایشان را نزد امام به نیکی نشان می داد...‏

‏‏با اعلام خبر رحلت آیت اللّه طالقانی‏‎[1]‎‏، تهران و تمام شهرهای کشور سیاه پوش شد و‏‎ ‎‏در ماتم عزا فرو رفت. امام هم بیانیه ای صادر کردند و ایشان را ابوذر زمان خواندند و‏‎ ‎‏گفتند: «او یک شخصیتی بود که از حبسی به حبس و از رنجی به رنج دیگر، در رفت و‏‎ ‎‏آمد بود و هیچ گاه در جهاد بزرگ خود، سستی و سردی نداشت. من انتظار نداشتم که‏‎ ‎‏بمانم و دوستان عزیز و پر ارج خودم را یکی پس از دیگری، از دست بدهم. او برای‏‎ ‎‏اسلام به منزله حضرت ابوذر بود. زبان گویای او چون شمشیر مالک اشتر بود، برنده و‏‎ ‎‏کوبنده...»‏‎[2]‎‏ و شورای انقلاب، ریاست ایشان بر شورا را علنی کرد و دولت با اعلام عزای‏‎ ‎‏عمومی، فرصت حضور میلیونها تن از مردم عزادار را در مراسم تدفین آیت اللّه طالقانی و‏‎ ‎‏خاکسپاری ایشان در بهشت زهرا فراهم ساخت. ‏

‏‏در همین روز من به همراه آیت اللّه موسوی اردبیلی، برای دیدار با امام و عرض‏‎ ‎‏تسلیت، عازم قم شدیم. در این دیدار ابتدا امام متقابلاً تسلیت گفتند و سپس مذاکرات‏‎ ‎
‏‎

‏‏با درگذشت آیت اللّه طالقانی، مسئولیت اقامه نمار جمعه تهران طبق فرمان امام، به‏‎ ‎‏آیت اللّه منتظری محوّل شد ـ که البته چند ماه بعد و با توجه به اظهار علاقه آقای منتظری‏‎ ‎‏نسبت به اقامت در قم و انجام بحثها و مذاکرات علمی در حوزه ـ حضرت امام مسئولیت‏‎ ‎‏اقامه این نماز را ( در تاریخ 25 در ماه 1358)، به آیت اللّه خامنه ای سپردند.‏‎[3]‎

‏‎ ‎

‏‎

• 19 شهریور 1358.
• . صحیفه امام؛ ج 9، ص 486.
• . انقلاب و پیروزی؛ صص 351ـ354.