امام، مسائل انسانی را مطرح می کردند

‏‏امام، مسائل انسانی را مطرح می کردند‏

‏‏وقتی صدام جنگ را شروع کرد، امام فرمودند: «آنها به دام افتادند، الان باید مسأله عراق‏‎ ‎‏را حل کنیم» و در این مسأله جدی بودند. در همین دوره مشکلی داشتیم که که کمتر کسی‏‎ ‎‏از آن خبر دارد. امام موافق نبودند که نیروهای ما وارد خاک عراق شوند و در عین حال‏‎ ‎‏متوقف کردن جنگ راهم قبول نداشتند، می گفتند: «اگر شما وارد عراق شوید، چند‏‎ ‎‏اشکال پیدا می شود:‏

‏
‏‎

‏‏ثانیاً: عربها که متفق نیستند و بعضی با ما هستند، پشت سر صدام قرار می گیرند و کار‏‎ ‎‏ما دشوار می شود. ‏

‏‏ثالثاً: مردم عراق تصرف سرزمین خود را تحمل نمی کنند و آنهایی که الان با ما‏‎ ‎‏هستند، درآن صورت به ما بعنوان متجاوز نگاه می کنند.‏

‏‏رابعاً: مردم بی گناه عراق آسیب می بینند». امام مصلحت نمی دیدند که وارد خاک‏‎ ‎‏عراق شویم. از طرف دیگر متوقف شدن جنگ را هم قبول نداشتند؛ به همین علت‏‎ ‎‏فرماندهان ارتش و سپاه به خدمت امام رفتند. من هم بودم، یک جلسه طولانی بود.‏‎ ‎‏فرماندهان گفتند: اگر حاکمان بغداد مطلّع شوند که ما وارد خاک این کشور نمی شویم، با‏‎ ‎‏خیال آسوده علیه ما شرارت خواهند کرد، منطق جنگ این را نمی پسندد. امام مسائل‏‎ ‎‏انسانی را مطرح می کردند و می گفتند: «اگر به مردم عراق آسیب برسانیم، برای آنها‏‎ ‎‏مشکل خواهد شد». امام اجازه نمی دادند، تا ما هم شهرهای عراق رابزنیم. وقتی که‏‎ ‎‏دیدند عراق دارد خیلی شرارت می کند، اجازه دادند، ولی گفتند: «شما باید تا 48 ساعت‏‎ ‎‏قبل، اعلام کنید تا هر کس می خواهد، از شهرها بیرون رود». آن جلسه طولانی بود؛‏‎ ‎‏احتمالاً یاداشتهای مربوط به آن هست؛ نتیجه اش آن شد که امام اجازه دادند، به صورت‏‎ ‎‏محدود و در مناطقی که مردم عراق نیستند، ما وارد خاک عراق شویم. علت اینکه‏‎ ‎‏عملیات رمضان در آن منطقه طراحی شد؛ همین بود. ایشان اجازه دادند که نیروهای ما‏‎ ‎‏خود را به دجله برسانند تا اگر روزی قرار باشد کاری بکنیم، فاصله را کوتاه کرده باشیم.‏‎ ‎‏در این منطقه مردم نبودند، حتی در عملیات بعدی هم که ما جزیره مجنون و هور را‏‎ ‎‏گرفتیم، به این علت بود که آن مناطق سکنه ای نداشت و آنجا هدف نظامی بود.‏‎ ‎‏می خواستیم خود را به جاده بصره، به بغداد وصل کنیم؛ بنابراین، امام اصلاً موافق‏‎ ‎‏نبودند که آتش بس پذیرفته شود. در همین موقع، که خارجیها می آمدند، گروه هشت‏‎ ‎‏نفری هیئت صلح دو بار آمدند، افراد دیگری هم آمدند.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

• . هاشمی رفسنجانی، اکبر؛ حقیقت ها و مصلحت ها؛ صص 90ـ91.