اشاره

‏‏اشاره‏

‏‏برخی از نامها فقط نامند؛ یعنی شناسه ای ساده برای معرفی تیتروار یک فرد. این نامها‏‎ ‎‏متعلق به افرادی هستند که حضوری به بی رنگی و بی رمقی آفتابهای روزهای سرد‏‎ ‎‏زمستانی دارند. آفتاب روز سرد زمستانی، یک بلاتکلیفی محض است، نه گرما دارد و نه‏‎ ‎‏چیز دیگر. یک کیفیت ناگزیر منفعل که تنها هست تا بگویند هست و دیگر هیچ. برخی از‏‎ ‎‏نامها هم اینگونه اند؛ اما برخی دیگر از نامها، از شناسۀ فردی بودن فراتر می روند و به‏‎ ‎‏شناسنامۀ یک عصر بدل می شوند که تاریخ، فرهنگ، اخلاق، سیاست و... یک مقطع‏‎ ‎‏زمانی چند ده ساله را در خود مکتوب دارند، درست مثل یک فرهنگ نامۀ گسترده که اگر‏‎ ‎‏ورق بخورد، مخاطب را در هر سطرش با آگاهی جدیدی رو به رو می کند. هر لحظه و آن‏‎ ‎‏این فرهنگ نامه، دست ردی است بر سینۀ انفعال، بطالت و حضوری بلاتکلیف، ناچار و‏‎ ‎‏ناگزیر! تنها کافی است که یک مخاطب از سر حوصله آن را ورق بزند. «مرضیه دباغ»‏‎ ‎‏یکی از این نامهاست؛ نامی که نمی توان از کنار آن بی تفاوت گذشت. نامی که نمی توانش‏‎ ‎‏ندید حتی اگر چشمهایت را ببندی، از راه ذهنت روی زبانت جاری می شود و ناخودآگاه‏‎ ‎‏به زمزمه اش می نشینی و کیفیات تاریخی، فرهنگی، اجتماعی و سیاسی عصری، با این‏‎ ‎‏زمزمه، فراروی ذهنت تورّق می شود.‏

‏‏     در بخش پیشین، مرضیه دباغ رو به روی خود نشست و در عین تواضع خودش را‏‎ ‎‏برایمان ورق زد و آنچه را که خواندیم، حاصل این تورّق فروتنانه بود. آدمی که متواضع‏‎ ‎‏است، سعی می کند هنگام مرور دیروزها و پریروزهایش برای دیگری، از روی خودش‏
‏‎

‏‏     حال این دیگران گاه او را بر نمی تابند و بهانه ها می آورند، شاید تنها به صرف اینکه‏‎ ‎‏یک زن است، غافل از اینکه حضرت امام (س)، از دو انسان در دو کسوت مختلف،‏‎ ‎‏قاصدانی ساخت که فروپاشی کمونیسم را به گوش کرسی نشینان ایدئولوژیهای تاریخ‏‎ ‎‏مصرف گذشته، فریاد بزنند؛ یکی را در کسوت «روحانیت» و دیگری را در حجاب‏‎ ‎‏زنانگی و ملبس به چادر! پس آنگاه زنی، منادی ایمان شد در وادی مردمانش یا به کفر‏‎ ‎‏زیسته و یا به مسلمانی در نهان گریسته!‏

‏‏     در این بخش مرضیۀ دباغ را از دریچۀ نگاه دیگران به تماشا می نشینیم. در این مجال‏‎ ‎‏دیگر شتابی نیست؛ البته در یکی ـ دو مورد، گویندگانی چشمهایشان را به روی‏‎ ‎‏واقعیتهای وجود این زن ـ مرضیه دباغ ـ یا کاملاً بسته اند و یا آنقدر تنگ کرده اند تا دریچۀ‏‎ ‎‏تماشایشان به تنگی سوراخ ریز ته سوزن باشد و حتی تنگ تر نیز هم تا یا درست نبینند یا‏‎ ‎‏مخاطبانی را که می خواهند از پنجره و دریچۀ نگاه اینان مرضیه دباغ را ببینند، بینش و‏‎ ‎‏بینایی اندک بدهند!‏

‏‏     راستی چرا؟ آیا چون مرضیه دباغ یک زن است؟ آیا چون برخلاف اصل موجود و‏‎ ‎‏جاری در جهان سیاست و نظامهای سیاسی جهان، قدرت آلوده اش نکرده است؟ آیا‏
‏‎

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• )) «و گاه در رگ یک حرف خیمه باید زد و گاه از سر یک شاخه توت باید خورد»؛ سپهری، سهراب؛ هشت کتاب؛ شعر بلند مسافر.