28
عزاداری
امام صادق علیه السلام:
«نَفَسُ المَهمُومِ لِظُلمِنٰا تَسبیحٌ وَهَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ».
نفس کشیدن آن کسی که برای مظلومیت ما اندوهگین باشد، به منزلۀ تسبیح خداوند است و اندوهناکی او برای ما عبادت است.
***
روزی به مناسبت ایام شهادت یکی از ائمه علیهماالسلام چند نفری برای خواندن دعای توسل به اتاق امام رفته بودند. همه رو به قبله نشسته و شروع به خواندن کردند. بعد از شروع دعا، امام وارد شدند و در صف نشستند و همراه با همه دعا را قرائت فرمودند.
در بین دعای توسل یکی از آقایان مصیبت مختصری خواند. با آنکه روضه خوان ماهری نبود و با حضور امام تسلط خود را از دست داده و صدایش مرتعش شده بود، هنوز مطلب حساسی را بیان نکرده بود، که امام چنان به گریه افتادند که شانه هایشان به شدت تکان می خورد. دانه های متوالی اشک که از روی محاسن مبارک بر زانوهایشان فرو می افتاد، کاملاً نمایان بود.
چند لحظه ای طول نکشید که یکی از دوستان از مکانی که امام نبیند به ذاکر اشاره کرد که روضه را قطع کن زیرا ممکن بود این حالت، بر قلب امام اثر منفی بگذارد.
کتابسبزتر از سبزصفحه 46