حساسیت امام نسبت به انتقال دقیق سخن خود

‏‏دوستانی که از حج آمده بودند هر کدام یک نسخه از این جزوه را همراه ‏‎ ‎‏خود آوردند. امام که این نسخه را دید خیلی متاثر شد. چرا که در این ‏‎ ‎‏جزوه یا کتاب کوچک، در رتبه بندی، اهانتهایی به یکسری از شخصیتهای ‏‎ ‎‏علمی و مذهبی شده بود. در آن زمان آیت الله حکیم هم هنوز حیات ‏‎ ‎‏داشتند، اما آنها به دلیل عبارتهای مفیدی که از قول حضرت امام گفته ‏‎ ‎‏بودند و این عبارتها برایشان مهم و حماسی بود فتوای حضرت امام را‏‎ ‎‏به عنوان فتوای امام اکبر در ابتدا قرار داده بودند و از ایشان به عنوان ‏‎ ‎‏بزرگترین مرجع دینی نام برده بودند و این مساله شخصیت و موقعیت ‏‎ ‎
‏‎

‏‏تازه فتوای چند جمله‏‏ ‏‏ای امام را که بسیار مشخص و معین بود و ‏‎ ‎‏می‏‏ ‏‏بایست به همان شکل نقل شود، آنان در دو صفحه آن رانقل کرده ‏‎ ‎‏بودند.‏

‏‏امام به من گفتند این مطالب به دلایل زیر باید تکذیب شود:‏

‏‏اولا؛ این اهانت به آقای حکیم و شخصیتهای دیگر علمی است و من ‏‎ ‎‏راضی نیستم. این نباید در عراق توزیع شود.‏

‏‏دوم این که آنها از زبان من چیزهایی را نقل کرده‏‏ ‏‏اند که من نگفته‏‏ ‏‏ام. ‏‎ ‎‏من به امام عرض کردم این مطالب چیزهایی نیست که شما موافقش ‏‎ ‎‏نباشید. شما موافق این مطالب هستید منتهی آن مواضع را مشخصا بیان ‏‎ ‎‏نکرده‏‏ ‏‏اید. ناقل هم سوء نیت نداشته و فرد مورد اطمینانی است. امام ‏‎ ‎‏گفتند : از آقای خوانساری در تهران عادل‏‏ ‏‏تر که نداریم. ایشان را به عنوان ‏‎ ‎‏یک شخصیت عادل همه قبول دارند. اگر در جلسه‏‏ ‏‏ای من حضور داشته ‏‎ ‎‏باشم، بعد از آن جلسه بیرون بروم، آقای خوانساری بگویند که آقا‏‎ ‎‏روح‏‏ ‏‏الله در آن جلسه گفت «الله تعالی» واحد خداوند یکی است، و من ‏‎ ‎‏در آن جلسه نگفته باشم تکذیب می‏‏ ‏‏کنم. و این دلیل بر این نیست که هر ‏‎ ‎‏چیزی که من قبول دارم اگر به من نسبت دادند بگویم که من گفتم و ‏‎ ‎‏درست است.‏

‏‏این برخورد امام نشانگر تعهد ایشان نسبت به سخنانشان بود. این ‏‎ ‎‏اقدام امام باعث شد که بعد از آن دیگر هیچ کس جرات نکند نسبت به ‏‎ ‎‏نقل سخنان ایشان کوچکترین اعمال سلیقه‏‏ ‏‏ای بکند و کوچکترین سوء ‏‎ ‎‏استفاده‏‏ ‏‏ای انجام دهد.‏

‏‎