امام : من به آقای سلطانی غبطه می خورم

‏‏آن چیزی که پدرم را مورد عنایت امام قرار داده بود و بارها آن را ذکر می کردند، فضایل علمی ایشان نبود مسلماً ایشان بر فقه، اصول، فلسفه، عرفان، حکمت نظری، حکمت عملی، تسلط داشتند ضمن اینکه هیچگونه ادعایی هم نداشتند و حتی یک زمان تمام نوشته هایشان را در چاه آب ریختند. آن چیزی که امام را واداشت که بگویند من به آقای سلطانی غبطه می خورم خصایل روحی ایشان بود‏‏؛‏‏ اولاً به شدت از ریا گریزان بودند و عطوفت و مهر و محبت در ایشان مبنا داشت، بسیار زیاد به بچه ها علاقمند ‏
‏‎

‏‏بد نیست ماجرای جالبی از بزرگواری ایشان نقل بکنم. من کلاس ششم دبیرستان بودم خودم را برای امتحانات آماده می کردم. شب توی اتاق خودم نشسته بودم. برادر کوچک من عبدالحسین یک بچه 5ـ4 ساله ای بود صدایش زدم و گفتم برو توی اتاق آقا جون، وقتی آقاجون رفتند توی اتاق دیگر یا رفتند وضو بگیرند، چند تا از سیگارهای ایشان را بردار و برای من بیاور، پدرم آن موقع سیگار هُما می کشید، او رفت و برای من سیگار آورد خوب من می کشیدم و مشغول درس خواندن بودم. ساعت 5/10، 11 از اتاق آمدم تا کمی برای تجدید قوا در حیاط قدم بزنم، سیگارهایم تمام شده بود، وقتی برگشتم توی اتاق، دیدم کنار کتاب هایم 3 دانه سیگار هست، احساسم این بود که عبدالحسین آمده این کار را کرده است، فردایش از او پرسیدم گفت نه من نبودم، باز ذهنم به مادرم رفت. اما متوجه شدم که پدرم فهمیده بودند که من سیگار می کشم و به روی من هم نمی آوردند و چیزی هم نمی گفتند من هم احترام می کردم و در حضورشان سیگار نمی کشیدم. خاطره دیگری هم از سیگار کشیدن نزد ایشان دارم. بعد از چندسالی که در اروپا بودم برای مراسم نامزدی و عقد به ایران آمدم. در مراسم نامزدی من با دختر خاله ام، ایشان و ‏

‏
‏‎

‏

‏
‏‎

‏

‏‏مادرم و عمه ام آمده بودند تهران. مراسم نامزدی و عقد که برگزار شد، من روز بعد ماشین یکی از دوستان را گرفتم که آنها را به قم ببرم. شاید حدود 7ـ 8 کیلومتری حرکت کرده بودیم. پدرم که جلو نشسته بودند یک سیگار درآوردند از این سیگارهای فیلتردار هم بود آن را روشن کردند و دادند به عمه ام که در صندلی عقب نشسته بود، و گفتند این را بده به آقای راننده که خسته نشود. عمه ام سیگار را گرفت و به من داد، یک نیم ساعتی که گذشت من از توی آینه خطاب به عمه‌ام گفتم که شما به فکر راننده نیستی تا خسته نشود، بعد آقاجون یک بسته سیگار درآوردند و آن جلو گذاشتند اما تذکر می دادند که کم بکش تا اینکه یک روز به شوخی به ایشان گفتم آقاجون 6ـ5 ماه است که من لب به سیگار نزدم. خیلی خوشحال شدند. یک وقت دیدم که این شوخی من را ممکن است جدی تلقی کنند، گفتم که آقاجون منظورم این است که با چوب سیگار می کشم، سیگار را به لب نزدم!‏

‏‏پدرم از مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری هم خاطرات زیادی داشتند که گاهی برای ما تعریف می کردند. پس از آن در دوران علمای ثلاث (حجت، صدر و خوانساری) با ‏
‏‎

‏‎