پس از اینکه رژیم استبدادی شاه حسینیه ارشاد را تعطیل کرد و ادامه فعالیت های دکتر شریعتی در ایران با مشکل مواجه شد ـ همانگونه که خودش در نامه ای به پدرش نقل کرده است ـ تفالی به قرآن می زند و عازم اروپا می شود و می آید پاریس (اردیبهشت 56). دکتر حبیبی نقل می کرد که شب از نیمه گذشته بود که در زدند از سوراخ چشمی درب نگاه کردم دیدم یک نفر کلاهی بر سر دارد درب را باز کردم دیدم دوستمان علی شریعتی است. طبیعی است که خیلی شگفت زده شده بود. آقای حبیبی می گوید، بعد از مدتی گفتگو، دکتر شریعتی از حال دوستان پرسید و گفت رئیس جمهورمان چطور
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 1صفحه 135
است؟ مدتی ایشان پاریس بود. آن موقع امام موسی صدر آمده بودند آلمان. ما به اتفاق ایشان رفتیم پاریس. مرحوم پدرم هم بودند. در آنجا گفتگوهایی شد و قرار گذاشتند یک نوع سازمانی مثل حسینیه ارشاد به عنوان پایگاه تبلیغاتی در خارج از کشور مثلاً در پاریس و یا لندن ایجاد شود. آقای صدر خیلی استقبال کردند و قول مساعدت دادند. قرار شد دکتر شریعتی چند روزی استراحت بکند و بعداً برنامه ها را پیگیری کند. ما به آلمان برگشتیم و او نیز به انگلستان رفت، خانه ای داشتند در ساوتهمپتون در جنوب لندن. قرار بود خانواده اش به او ملحق شوند منتها از ایران به خانمش اجازه خروج نداده بودند فقط دخترهایش آمده بودند. همان شب که به اتفاق فرزندانش از فرودگاه به خانه رفته بود دخترش می گفت خیلی ناراحت بود و دائم سیگار می کشید چون مادرمان نتوانسته بود بیاید. تا پاسی از شب با هم صحبت می کردند و ایشان می خوابد که دیگر دار فانی را وداع می گوید.
آن زمان من در بوخوم بودم. آقای نواب از اشتوتگارت تماس گرفت و قضیه را خبر داد. خوب، خیلی برای ما شوک آور بود. آقای نواب گفت باید زود برویم لندن برای اینکه زمزمه هایی وجود دارد. موضوع از این قرار بود که ساواک و ارگان های تبلیغاتی رژیم، مرگ دکتر شریعتی را با آب و تاب در روزنامه ها عنوان کرده بودند و تلویحاً گفته بودند جنازه قرار است به تهران بیاید و تشییع جنازه رسمی خواهد شد. ما اعتقادمان این بود که با توجه به تاثیر عمیقی که دکتر شریعتی بر روی قشر جوان و دانشگاهی گذاشته و به دلیل نگرانی از روشنگری مذهبی و سیاسی و عقیدتی او، ساواک قصد دارد او را به عنوان یک عنصر وابسته به نظام پهلوی قلمداد کند. وقتی آمدیم لندن گفته شد که سفارت ایران با سردخانه پزشکی قانونی تماس گرفته مبنی بر این که این فرد یک تبعه ایران است و در انگلستان متعلقینی ندارد، بنابراین جنازه باید در اختیار سفارت ایران به عنوان متولی اینگونه موارد قرار بگیرد که به تهران منتقل شود.
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 1صفحه 136
آن روز ظهر ناهار منزل پسر آقای میناچی بودیم که من جریان تشکیل حسینیه ارشاد در تبعید و قول و قرار آقای صدر با دکتر شریعتی را تعریف کردم. آقای میناچی اشک در چشمانش جمع شد و با حالت دلسوزانه ای گفت: فکر نمی کنی که یک حکمت الهی و یک مشیتی بوده که خدا سرانجام حیات جسمانی دکتر را این طوری به پایان رساند؟ من گفتم: خوب، ما براساس مبانی اعتقادیمان معتقدیم که هیچ چیزی بدون حکمت نیست، حتماً یک خیری در این هست، ممکن است منشاء اثر شود و جنب و جوش تازه ای و خون تازه ای در رگ های جنبش به وجود آورد، همانطور که خود شریعتی می گوید حیات علی(ع) بعد از مماتش آغاز شد و خود او هم که شیفته حضرت علی (ع) بوده است، ان شاءالله حیاتش بعد از مماتش آغاز گردد. با این تفاوت که دیگر آماج نامردی ها قرار نخواهد گرفت و اندیشه اش روز به روز گسترده تر شده و جوانان بیشتری را به درون کالبد انقلاب خواهد کشاند، همانگونه ای که خودش آرزو می کرد هر خانه ای حسینیه ای و هر قلبی ارشادی خواهد شد. مخالفین او دیگر چه چیز برای درافتادن و ایجاد جنگ زرگری و انحراف در راه و اهداف او نخواهند داشت، لذا یاد علی و آثار اوست که از این پس جولان خواهد داد و همین طور هم شد.
شب ما دور هم نشسته بودیم و گفتگو می کردیم چگونه دسیسه سفارت ایران را خنثی کنیم و درصدد چاره جویی بودیم. آقای حبیبی ناگهان به ذهنش رسید که از احسان پسر دکتر شریعتی ـ که آن موقع در آمریکا بود ـ بپرسیم چند سالش است؟ آقای میناچی ـ اول با تهران تماس گرفت و شماره تلفن احسان را پیدا کرد و بعد با او تماس گرفت. جالب بود که فردای آن روز احسان هیجده سالش تمام می شد، لذا به او گفتند که تلگرافی بزند به پزشکی قانونی و بگوید جنازه پدرش را تحویل کسی ندهند تا خودش بیاید و تحویل بگیرد. تلگراف که رسید کپی آن را دادیم به دو وکیل که بروند علیه سفارت وارد کار شوند. در این مدت واقعاً دل تو دل ما نبود، خیلی دلهره و نگرانی داشتیم.
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 1صفحه 137