اعتصاب غذا در واتیکان و پاریس

‏‏در اعتراض به محدودیت هایی که نسبت به امام از سوی رژیم بعثی عراق صورت ‏‎ ‎‏گرفته بود، انجمن های اسلامی دانشجویان در اروپا اقداماتی چند انجام دادند در زمره ‏‎ ‎‏این فعالیت ها دو اعتصاب غذا در واتیکان و کلیسای سنت مری در پاریس سازمان دهی ‏‎ ‎‏شد. در واتیکان با اینکه می دانستیم اجازه فعالیت های سیاسی نمی دهند، اما جوری ‏‎ ‎‏برنامه ریزی شد که بچه ها به صورت پراکنده وارد آنجا شوند و وقتی درها بسته می شود ‏‎ ‎‏و می خواهند جمعیت را خارج کنند، اینها دور هم جمع بشوند، پلاکاردها را بالا ببرند ‏‎ ‎‏و اعلام تحصّن بکنند. طبیعی بود که برای خارج ساختن افراد، پلیس وارد صحنه ‏‎ ‎‏می شد، لذا قرار بود به محض آنکه تجمع کردند پلاکاردها و بیانیه ها آماده باشد که ‏‎ ‎‏اهداف و خواسته های سیاسی را اعلام بکنند. البته پیش بینی کرده بودیم که اگر به هر ‏‎ ‎‏دلیلی برنامه در واتیکان اجرا نشد، در جای دیگری آن را پیاده کنیم.‏

‏
‏‎

‏

‏‏ ‏

‏‏همانگونه که احتمال می دادیم پس از تجمع افراد، پلیس واتیکان ـ که در آن زمان ‏‎ ‎‏گاردهای ویژه فرانسوی بودند ـ شروع کردند به ضرب و شتم، اما بچه های انجمن ‏‎ ‎‏اسلامی با فریاد و اعتراض، بیانیه ها و خواسته های خودشان را به اطلاع مردم رساندند. ‏‎ ‎‏این تحصّن در مطبوعات انعکاس زیادی داشت و در واقع آن هدفی که انتظار داشتیم ‏‎ ‎‏در همان چند ساعت اول محقق شد. مقطعی که برای این کار در نظر گرفته شد، به ‏‎ ‎‏لحاظ مسائل داخلی سیاسی ایتالیا مناسب بود، زیرا یک حساسیتی علیه واتیکان وجود ‏‎ ‎‏داشت. به خصوص احزاب چپ ایتالیا به این قضیه خیلی بال و پر دادند که یک عده ‏‎ ‎‏مسلمان برای حمایت از رهبر فکری و فرهنگی شان پناه بردند به مرکز کاتولیکها ـ ما ‏‎ ‎‏هم این نکته پناه بردن را تاکید می کردیم ـ و از رهبر مسیحیان جهان توقع دارند که از ‏‎ ‎‏آنها حمایت بکند، آن وقت نه تنها حمایت لازم صورت نمی گیرد، بلکه پلیس فرانسه ‏‎ ‎‏مستقر در واتیکان آنها را مورد ضرب و شتم بی رحمانه نیز قرار داده است. این ‏‎ ‎‏حمایت ها اثر مطلوبی داشت. تقاضاهای متحصنین هم شامل خواسته های موقت و هم ‏‎ ‎
‏‎

‏‏تحصّن حدود سه روز طول کشید، اعتصاب غذا البته شامل آشامیدن آب نمی شد. ‏‎ ‎‏اولین گروهی که مراجعه کردند، سازمان پروتستان های ایتالیا بود که خواهان پایان دادن ‏‎ ‎‏به اعتصاب غذا شدند و گفتند خودشان مسوولیت ادامه مبارزه تا برآورده شدن ‏‎ ‎‏خواسته های ما را عهده دار می شوند. این معمولاً یک ژست سیاسی است که گرفته ‏‎ ‎‏می شود. ما گفتیم افرادمان به این زودی دست از اعتصاب غذا برنمی دارند، هنوز هم ‏‎ ‎‏اغلب سرحال هستند دو ـ سه روز دیگر اعتصاب را ادامه می دهیم. روز چهارم، دو ـ ‏‎ ‎‏سه سازمان دیگر به حمایت برخاستند و ما بچه ها را از محل کلیسا بردیم در یک مکانی ‏‎ ‎‏که سازمان پروتستان ها با دکتر و دارو و امکانات درمانی فراهم کرده بود‏‎[2]‎‏.‏

‏‏این اقدام که توسط یک سازمان مذهبی دانشجویی و نه یک عده خرافاتی و ناآشنا ‏‎ ‎‏به مقتضیات زمان صورت گرفت،از این نظر جالب بود که نمی شد به آن انگ ارتجاع و ‏‎ ‎‏عقب ماندگی و خرافه پرستی زد. اعتصاب کنندگان اغلب از دانشجویان ممتاز ‏‎ ‎‏دانشگاه های برجسته اروپا بودند و اعتراض آنان و پایداری تا به خطر انداختن جانشان، ‏‎ ‎‏خوشبختانه زمینه را در افکار عمومی اروپا نسبت به امام خیلی آماده کرد، به طوری که ‏‎ ‎‏دو ـ سه هفته بعد از آن، اعتصاب غذای دیگری را در پاریس تدارک دیدیم. از ابتداء ‏‎ ‎‏هم این اقدام جزو برنامه ما بود چنانچه در اثر اعتصاب ایتالیا به نتیجه نرسیدیم و از ‏‎ ‎
‏‎

‏

‏‏امام رفع ممنوعیت نشد این کار را در پاریس به صورت گسترده تر و با بسیج بیشتر ‏‎ ‎‏نیروها از کلیه واحدهای تابعه در اروپا و آمریکا سازمان دهیم.‏

‏‎

• .در همین ارتباط آن چیزی که برای ما قابل انتظار بود، عدم حمایت سازمان دانشجویی کنفدراسیون از  مجموعه فعالیت های ما بود.
• .چون بعد از اعتصاب غذا در چند روز، بلافاصله نمی شود غذا خورد، باید تحت مراقبت پزشکی بود. با سِرُم  و سوپ گرم و... به حال عادی برمی گردانند. این پذیرائی را خواهران کلیسائی بر عهده داشتند.