عکس ‌العمل امام به گله من از اوضاع نجف

‏‏در یکی از همین سفرها ـ سال 1970 میلادی ـ یکی از شاگردان امام از راه دلسوزی یا ‏‎ ‎‏غرض های خاص، حتی به آیت الله شهید سید محمدباقر صدر و امام موسی صدر ‏‎ ‎‏می تاخت و آنان را ماموران بیگانه و عوامل صهیونیسم و تاثیرگذار در فتاوی آیت الله ‏‎ ‎‏حکیم و آیت الله خویی دو مرجع عظیم آن عصر در مورد طهارت اهل کتاب، ‏‎ ‎‏می دانست. ماجرا را عیناً به امام منتقل کردم. امام به حدی از این مطلب ناراحت شدند ‏‎ ‎‏و بر زانوان خود زدند که در یک لحظه از گفته خود پشیمان شدم؛ آن شب ایشان از ‏‎ ‎‏فرط ناراحتی نماز جماعت مغرب را در مسجد چهار رکعت خوانده بودند. بعداً هم ‏‎ ‎‏آقای دعایی اظهار نظر من در مورد حوزه نجف را به ایشان گفته بود، این شد که ظاهراً ‏‎ ‎‏دو روز بعد جلسه درس خود را به نصیحت طلاب اختصاص دادند. گرچه شرح این ‏‎ ‎‏مطلب را در جای دیگر آورده ام ولی در اینجا نیز ذکر نکاتی دیگر از آن، خالی از لطف ‏‎ ‎‏نیست. در این جلسه امام در مقدمه درس می گویند: «بنده می خواستم امروز مباحثه ‏‎ ‎‏بکنم، لکن دیروز دو نفر از آقایان آمدند و مطالبی گفتند که موجب تاسف شد و لازم ‏‎ ‎‏شد که من یک تذکراتی به آقایان عرض کنم... من نمی دانم که این اختلافات سر ‏‎ ‎‏چیست؟...‏

‏‏من متاسفم که یک نفر جوان از اروپا آمده بود اینجا، یکی دو دفعه با من ملاقات ‏‎ ‎‏کرد، و شاید هفت ـ هشت روز پنج ـ شش روز، هفت ـ هشت روز، یک همچو ‏‎ ‎‏چیزی، خیلی که اینجا بود، به یکی از آقایان گفته بود ـ به من صحبتی نکرد ـ به یکی ‏‎ ‎
‏‎

‏‏عجیب نیست که بعد از این تذکرات دلسوزانه و دردمندانه امام، باز هم همان ‏‎ ‎‏حرف ها را این آقایان و تنی چند از دوستانشان در لبنان نظیر آقای فارسی و دیگران ‏‎ ‎‏مرتب تکرار می کردند؟ چقدر عبرت انگیز است حوادث دنیا. بعدها دیدیم که بر سر هر ‏‎ ‎‏کدام از این آقایان چه آمد. آقای فارسی به حکم دادگاه جنایی به قصاص و اعدام ‏‎ ‎‏محکوم می شود و افراد دیگری یا در سوانح کشته می شوند و یا از حیثیت و اعتبار ‏‎ ‎‏ساقط می شوند. در حالی که آن بزرگان ـ شهید سیدمحمد باقر صدر و امام موسی صدر ‏‎ ‎‏و همراهانشان نظیر شهید چمران یادگاران همیشه زنده تاریخ می شوند. از مطلب دور ‏‎ ‎‏نشویم.‏

‏‏به هر حال این وضع نجف بود و به قول سید احمد آقا «... با ورود امام ـ به نجف ‏‎ ‎‏ـ کارشکنی ها، مخالفت ها و حسادت ها، آن هم نه از ناحیه دشمنان بلکه از سوی ‏‎ ‎‏دوستان و هم مسلکان ناآگاه و متحجری که احکام حیات آفرین اسلام را در چند باب ‏‎ ‎‏فقهی و عبادات و معاملات محدود کرده بودند، در حجم وسیعی آغاز و تا زمان ‏‎ ‎‏هجرت به پاریس به انحای مختلف ادامه داشت».‏

‏‎

• .کوثر؛ ج 1، ص 204 به بعد.