آغاز افول

‏‏تحولات درونی کنفدراسیون و تغییر خط‌ مشی آن با حاکمیت مائویست‌ها‏

‏‏با قدرت گرفتن سازمان های منشعب از حزب توده در پی تحولات جهانی ناشی از ‏‎ ‎‏انقلاب فرهنگی چین ـ چنانکه دیدیم ـ آراء و اندیشه های مائوتسه تونگ هم توسط ‏‎ ‎
‏‎

‏‏کنگره هفتم کنفدراسیون که از دوم تا نهم ژانویه 68 (12 تا 19 دی 46) در ‏‎ ‎‏فرانکفورت برگزار شد، تبلور این مرام را در میان اکثر واحدهای تابعه کنفدراسیون ‏‎ ‎‏نمودار می ساخت. در خطمشی مصوب این کنگره اعلام شد، که «کنفدراسیون ‏‎ ‎‏دانشجویان ایرانی، به عنوان بخشی از آحاد خلقهای زحمتکش ایران درگیر نبردی ‏‎ ‎‏بی امان با رژیم است و جنبشی است دموکراتیک، ضد امپریالیستی و خلقی».‏

‏‏این مسئله موجب درگیری شدیدی شد و علیرغم اینکه توسط اکثریت حاضرین ‏‎ ‎‏تصویب شده بود، ولی از آنجا که به سازمان دانشجویی، حالتی حزب مانند می بخشید، ‏‎ ‎‏سازمان توده انقلابی، تصمیم گرفت نیروهای خود را از کنفدراسیون به درون تشکیلات ‏‎ ‎‏حزبی منتقل کند. همین امر باعث شد که کنگره نتواند هیات دبیران را با رای اکثریت ‏‎ ‎‏اعضاء انتخاب نماید؛ لذا مقرر شد چهار ماه بعد کنگره اضطراری برای انتخاب هیات ‏‎ ‎‏دبیران برگزار گردد. در این فاصله طرفداران جبهه ملی دست به بسیج عمومی زدند و ‏‎ ‎‏در کنگره ای که سازمان آمریکا به دلیل هزینه سفر نتوانسته بود تمام نمایندگان خود را ‏‎ ‎‏اعزام کنند، توانستند اکثریت نسبی هیات دبیران را به خود اختصاص دهند. هیات ‏‎ ‎‏دبیران منتخب کنگره هشتم(که از 26 تا 28 آوریل ـ 6 تا 8 اردیبهشت 47 ‏‎ ‎‏برگزارگردید) عبارت بودند از: ناصر شیرازی، خسرو شاکری و فرامرز بیانی از جبهه ‏‎ ‎‏ملی، بهمن نیرومند و تقی کاتبی از کادرهای توده انقلابی. در فاصله کنگره هشتم تا نهم ‏‎ ‎‏کنفدراسیون ـ حدود 8 ماه درگیری واحدهای تابعه این سازمان با انجمن های اسلامی ‏‎ ‎‏دانشجویان به حداقل رسید. علت این امر وجود افرادی نظیر ناصر شیرازی، فرامرز ‏‎ ‎‏بیانی و خسرو شاکری در کادر رهبری کنفدراسیون بود که به دلیل خصلت ملی گرایی و ‏‎ ‎‏دوری از اندیشه مارکسیسم ـ مائوئیسم و نزدیکی و ارتباط دوستانه قبلی با چند تن از ‏‎ ‎‏رهبران اتحادیه انجمن های اسلامی، نیروی خود را در جهت وحدت اصولی و مبارزاتی ‏‎ ‎‏دانشجویان ایرانی بکار می گرفتند.‏

‏‏در تظاهراتی که در آلمان غربی علیه جنگ ویتنام برگزار شد ـ به طوری که قبلاً ‏‎ ‎
‏‎

‏‎