وصیت به دوست

‏‏«وصیت می‌کنم...‏

‏‏وصیت می‌کنم به کسی که او را بیش از حد دوست می‌دارم! به معبود من! به معشوق ‏‎ ‎‏من، به امام موسی صدر، کسی که او را مظهر علی می‌دانم، او را وارث حسین می‌خوانم، ‏‎ ‎‏کسی که رمز طائفه شیعه، و افتخار آن، و نماینده هزار و چهار صد سال درد، غم، حرمان، ‏‎ ‎‏مبارزه، سرسختی، حق‌طلبی و بالاخره شهادت است. آری به امام موسی وصیت می‌کنم...‏

‏‏برای مرگ آماده شده‌ام و این امری است طبیعی که مدتهاست با آن آشنا شده‌ام. ‏‎ ‎‏ولی برای اولین بار وصیت می‌کنم. خوشحالم که در چنین راهی به شهادت می‌رسم. ‏‎ ‎‏خوشحالم که از عالم و ما فیها بریده‌ام. همه‌چیز را ترک گفته‌ام. علائق را زیر پا ‏‎ ‎‏گذاشته‌ام. قید و بندها را پاره کرده‌ام. دنیا و ما فیها را سه طلاقه گفته‌ام و با آغوش باز ‏‎ ‎‏به استقبال شهادت می‌روم.‏

‎

‏

‏
‏‎

‏‎