شرح سفر حاجی مانیان و خیانت های جلال فارسی از زبان چمران

‏‏ادامه ماجرای سفر حاج مانیان را از زبان دکتر چمران بخوانید:‏

‏‏«... مدتی پیش آقای حاج مانیان از ایران آمده بود و برای من نامه‌ای آورده ‏‎ ‎‏بود. و جلال فارسی خیلی خوب او را شستشوی مغزی داده بود. بعد از ملاقات با جلال به سراغ امام موسی در شام رفت و سخنان امام او را قانع نکرد. من تصادفاً به شام رفته بودم. او را دیدم و مدتی با او صحبت کردم. دیدم خیلی سرد است و دم گرم من در آهن سرد او اثری ندارد. گفتم تو را در بیروت خواهم دید. در بیروت دوباره نزد جلال رفته بود. وقتی حاج مانیان را دیدم از او خواستم که به دیدار شیاح بزرگترین سنگر مبارزه جوانان ‏‏حرکة‌المحرومین‏‏ برویم. با سردی تمام گفت شیاح را دیده است. تعجب کردم که چگونه شیاح را دیده و هنوز سرد است. نفهمیدم... بعد گفتم به نقطه‌ای دور افتاده و گمنام می‌رویم که کسی نمی‌داند، حی لیکی‏‏،‏‏ پذیرفت. آنجا رفتیم. برای اولین بار دید که یک مجموعه از جنگندگان امل با اسلحه سنگین دوشکا علیه مسیحیان حدث می‌جنگند. اشک سرور در چشمانش حلقه زد و گفت تا آن وقت باور نداشت که جوانان امل ضد کتائب می‌جنگند. فکر می‌کرد که ما همکار کتائب هستیم و ضد مقاومت فلسطین می‌جنگیم. چه ظلم بزرگی، چه جنایتی، آنگاه منقلب شد و خواهش کرد او را به خانه شهدا ببرم. در همان منطقه به خانه شهید محمد ضیقه رفتیم. وقتی چشمش به زن جوان و خواهر‌ها و مادر شهید افتاد که همه سیاه پوش بودند و بچه شهید را دید که با گریه بابا را صدا می‌کند به شدت ناراحت شد و به گریه افتاد و دو هزار لیره به زن شهید تبرع داد. به خانه شهید دندش رفتیم... به خانه شهید محمودالدر رفتیم... به کلی زیرورو شد و درخواست کرد او را به محورهای دیگر ببرم. به ‏
‏‎

‏‏حال ملاحظه کنید که روزگار چگونه بود. حالا می‌فهمید که وقتی دایی‌جان گفتند، ‏‎ ‎‏س‏‏و‏‏الهای برخی از دوستان خیلی انسان را رنج می‌دهد، یعنی چه. به هر حال این اخبار ‏‎ ‎‏و اوضاع قاعدتاً به نجف هم می‌رسد و تا حقایق روشن شود طبیعی است که مدتی ‏‎ ‎‏طول می‌کشد و در این میان افراد نادان و کسانی که خرده‌حساب‌های شخصی داشتند ‏‎ ‎‏نیز آب را گل‌آلود می‌کردند.‏

‏‎