اختلاف بین مقاومت و سوریه

‏‏با از بین رفتن ارتش و پلیس و ژاندارم، امنیت لبنان به کلی از بین رفت. کنترل جنگ و ‏‎ ‎‏قتل و غارت محال شد. هر تفنگ به دستی از فرصت استفاده کرده دست به دزدی و ‏‎ ‎‏جنایت می‌زد. کمتر خانه‌ای بود که مسلحین از حوالی آن عبور بکنند و غارت نشود ‏‎ ‎‏احزاب و حتی سازمان‌های فدایی فلسطین و جای تاسف و حتی مقاومت دست به ‏‎ ‎‏سرقت و غارت زدند. ابتدا مسلمانان اموال مسیحیان را غارت می‌کردند ولی بعد ‏‎ ‎‏همه‌کس چه مسیحی چه مسلمان مشمول غارت و سرقت می‌شد. اگر کسی از شیاح ‏‎ ‎‏خانه خود را ترک می‌گفت تا از بمباران‌های مرگ‌زا در امان باشد فوراً اموالش به غارت ‏‎ ‎‏می‌رفت! ناراحتی‌های عمومی ‌بالا گرفت! اما کسی قدرت نداشت در مقابل مسلحین ‏‎ ‎‏اعتراض کند. مسلحین نیز احتیاج به پول و غذا و ذخیره داشتند و راه دیگری جز ‏‎ ‎‏سرقت نبود! (گو این‌‌که سازمان‌ها و احزاب بزرگ میلیون‌میلیون از دولت‌های خارجی ‏‎ ‎‏می‌گرفتند) برای امنیت جانی و مالی در لبنان هیچ چاره دیگری جز قدرت یک کشور ‏‎ ‎‏خارجی به نظر نمی‌رسید. بین دولت‌های خارجی سوریه امتداد طبیعی لبنان بود و به ‏‎ ‎‏علاوه روابطش با مقاومت و جنگ‌های قهرمانانه‌اش با اسرائیل سبب شده بود که سوریه ‏‎ ‎‏بیش از هر کشور دیگری مورد توجه قرار بگیرد. از این‌جا درخواست تداخل سوری و ‏‎ ‎‏«مبادرت سوریه» مطرح شد و همه بزرگان مسلمان من‌جمله رهبر مقاومت ابوعمار و ‏‎ ‎‏رئیس مجلس شیعیان آقای صدر و مفتی سنی‌ها شیخ حسن خالد طرفدار مداخله مجدد ‏‎ ‎‏سوریه در لبنان شدند. ولی احزاب چپ و رهبر آنها جنبلاط از آشوب موجود در لبنان ‏‎ ‎
‏‎

‏‏از همه مهم‌تر خطر انفجار بین مقاومت و سوریه بود. امام موسی صدر معتقد بود که ‏‎ ‎‏این انفجار بین مقاومت و سوریه مصیبتی بزرگ و خیانتی عظیم است و به هر وسیله ‏‎ ‎‏ممکن باید جلوی انفجار را گرفت. برای این منظور 7 بار به سوریه سفر کرد و با حافظ ‏‎ ‎‏اسد و مسوولین سوری ملاقات نمود (در خلال چند ماه) و بالاخره ابوعمار را نزد ‏‎ ‎‏حافظ اسد برد و بین آنها آشتی داد و از آنها خواست که همه مشکلات خود را بی‌پرده ‏‎ ‎‏به هم بازگو کنند و راه حل منطقی بیابند. امام موسی بعد از پیروزی این وساطت، مورد ‏‎ ‎‏بغض و حقد و هجوم شدید جنبلاط و احزاب افراطی چپ و سازمان‌های فدایی رفض ‏‎ ‎‏(جبهه شعبیه جورج حبش، جبهه التحریر عربیه متعلق به عراق، جبهه الشعبیه ‏‏قیادة‌العامة‏‏و جبهه الشعبیه فلسطین) قرار گرفت و روزنامه‌های چپ و رادیوهای وابسته به آنها از هیچ فحش و اتهام و هجومی ‌دریغ نکردند.‏

‏‏حرکةالمحرومین‏‏ به رهبری آقای صدر اعلام کرده بود که فقط برای سه چیز اسلحه ‏‎ ‎‏به دست می‌گیرد، 1ـ برای بقای لبنان واحد و ضد تقسیم لبنان 2ـ برای دفاع از جنوب ‏‎ ‎‏ضد اسرائیل 3ـ برای دفاع از موجودیت مقاومت فلسطین ضد هر نوع تصفیه‌ای... و لذا ‏‎ ‎‏برای سیاست‌بازی‌ها یا مکاسب و تعداد زیادتری از وزیر و وکیل اسلحه به دست ‏‎ ‎
‏‎

‏‎