نامه (9)

‏‏بسم‌الله‏‎[1]‎

‏‏صادق مهربانم سلام دردآلود مرا بپذیر دلم سخت گرفته و روحم پژمرده و قلبم ‏‎ ‎‏شکسته است.‏

‏‏خوش می‌داشتم که در کنارم بودی و می‌توانستم کمی ‌با تو راز و نیاز کنم و ‏‎ ‎‏عقده‌های درونی خود را بازنمایم و از فشار غم و درد بر قلبم بکاهم. تو می‌دانی که از ‏‎ ‎‏مرگ نمی‌ترسم و از شکست نمی‌هراسم و در مقابل ظلم و زور تسلیم نمی‌شوم و جز ‏‎ ‎‏در برابر خدای بزرگ و حق و حقیقت در برابر هیچ چیز تعظیم نمی‌کنم... و تو می‌دانی ‏‎ ‎
‏‎

‏‏من نمی‌توانم این ظلم و جنایت را تحمل کنم، و سکوت نیز نمی‌توانم، گرچه دوستان ‏‎ ‎‏مومن و مبارزم در ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ ، اکثر نوشته‌ها و درس‌های مرا برای کادرها به ‏‎ ‎‏مصلحت نمی‌دانند، به خاطر اینکه دیگران ما را به طایفی متهم نکنند. در یک درس ‏‎ ‎‏سخن از فلسفه شیعه و تاکید شیعه بر عدالت بود که در آن شرح داده‌ام که عدل و ‏‎ ‎‏عدالت از صفات خدا است و دیگران نیز به این صفت معتقدند! اما شیعه بر این صفت ‏‎ ‎‏خاص تکیه و تاکید می‌کند و عدل و عدالت را اساس همه چیز قرار می‌دهد و همین ‏‎ ‎‏دید فلسفی در همه افکار و تاریخ شیعه منعکس است، به همین دلیل امام جماعت باید ‏‎ ‎‏عادل باشد (که در فقه سنی شرط نیست) و یا حاکم باید عادل باشد و با ظلم باید ‏‎ ‎‏مبارزه کرد، اختلاف بارزی که در طول تاریخ بین شیعه و سنی نمودار است... این ‏‎ ‎‏درس را دوستانم حذف کردند زیرا از شیعه دفاع شده و باعث ناراحتی دیگر برادران ما ‏‎ ‎‏خواهد شد! و هر کجا در درسی لغت شیعه بود حذف شد تا باعث حساسیت برادران ‏‎ ‎‏دیگر ما نشود، و من هم پذیرفتم اما در مقابل می‌بینم که دیگران بی‌شرمانه به شیعه ‏‎ ‎‏فحش می‌دهند و اصولاً شیعه را «حیوان دم‌دار»، کافر، رافضی، مادون انسان می‌شمرند، ‏‎ ‎‏دکتر صبحی صالح شخصیت بزرگ سنی، تقریباً معاون مفتی سنی‌ها، استاد دانشگاه، ‏‎ ‎‏سخنور مشهور سنی‌ها در یکی از کتاب‌های درسی دانشگاهی خود به صراحت و ‏‎ ‎‏بی‌شرمی ‌می‌نویسد، «شیعه وجود نداشت تا عبدالله سبا آمد، و عبدالله سبا یهودی بود»... ‏‎ ‎‏بعد از سقوط نبعه، که دلم از ظلم و ستم بر شیعیان مالامال خونست، رادیوهای سنی در ‏‎ ‎‏بیروت اعلام می‌کردند که «طائفه الغدر و الخیانه سلمت نبعه»... در حاجزهای راه‌ها و ‏‎ ‎
‏‎

‏
‏‎

‏

‏‏ ‏

‏‏من این جنایتکاران را نمی‌بخشم، اینها حیاتشان و وجودشان کثافت و خیانت و دروغ و ‏‎ ‎‏تهمت و خودخواهی و رذیلت و خباثت است. اکنون کشمکش‌ها به جنوب لبنان انتقال ‏‎ ‎‏یافته است، باز هم شیعه‌ها باید کشته بدهند و خانه‌هایشان خراب شود، همان‌طور که ‏‎ ‎‏در بیروت، در شیاح و نبعه و راس دکوانه و حی‌ماضی، و حی‌سلم، و حی‌لیلکی و ‏‎ ‎‏کفرشیما خانه‌های شیعه خراب شد تا خانه‌های دیگران محفوظ بماند. در این جنوب ‏‎ ‎‏سال‌هاست که درزی‌ها با اسرائیل همکاری می‌کنند، چند ده سنی است که با اسرائیل ‏‎ ‎‏همکاری می‌کنند، مسیحی‌ها نیز که معلوم است علناً با اسرائیل هستند ـ فقط ده‌های ‏‎ ‎‏شیعه‌نشین است که با اسرائیل همکاری نکرده‌اند ـ و فقط رهبران شیعه به خصوص ‏‎ ‎‏امام موسی است که هر نوع تعامل و همکاری با اسرائیل را حرام اعلام کرده است... و ‏‎ ‎‏با همه این‌ها وای به وقتی که یک زارع یا فردی از طایفه شیعه به دروغ گفته شود با ‏‎ ‎‏اسرائیل همکاری می‌کند! فریادها بلند می‌شود، روزنامه‌ها می‌نویسند که ببینید شیعه ‏‎ ‎
‏‎

‏‏طیبه شهر شیعه‌نشین است که از مدت‌ها همه مردم آن گریختند، زیرا آتش‌بار ‏‎ ‎‏اسرائیلی ‌امان را از مردم بدبخت شهر سلب کرده بود، بعد احزاب چپ همه خانه‌های ‏‎ ‎

‎

‎

‏
‏‎

‏‏اما متاسفانه کمتر آدم منصفی است که این حقایق را ببیند و بفهمد و اعتراف کند. ‏‎ ‎‏پرده‌ای از حقد و حسد و غرض‌ورزی چشم‌ها و قلب‌هایشان را می‌پوشاند. وقتی ما ‏‎ ‎‏صورت شهداء طیبه را چاپ کردیم و در شهرهای مختلفه پخش نمودیم، احزاب چپ ‏‎ ‎‏صورت‌ها را کندند و گفتند آنها را فتح کشته است! و در جنگ با اسرائیل شهید ‏‎ ‎‏نشده‌اند در دنیای خارج نیز غرض و کینه و جهل به قدری است که کمتر کسی باور ‏‎ ‎‏می‌کند که جوانان امل بزرگترین قدرت مدافع طیبه بودند و بیشتر از هر کس فدایی ‏‎ ‎‏دادند... می‌گویند نه، دروغ است و حتی آنها که وجدانشان سیاهتر است می‌گویند اصلاً ‏‎ ‎‏امل و ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ همکار کتائبند!‏‎[3]‎

‏‏یکی از بزرگان فلسطینی که شیعه است می‌گفت: همه مسوولین و بزرگان فلسطین ‏‎ ‎‏به عظمت و فداکاری و اخلاص امام موسی ایمان دارند و همه آنها می‌دانند که امام ‏‎ ‎‏موسی تنها کسی بود که در خلال این دو سال محنت، مواقف صحیح و حساب شده‌ای ‏‎ ‎‏داشت و تنها کسی بود که همه حرفهایش و شعارهایش و پیشنهاداتش و اعمالش ‏‎ ‎‏درست از کار درآمد ـ تنها کسی است که از اول با عزل کتائب مخالفت کرد ـ تنها‏‎ ‎‏کسی ‏‎ ‎‏بود که با «قتل علی‌الهویه» مبارزه کرد ـ تنها کسی بود که از کشتن مسیحیان بی‌گناه و ‏‎ ‎‏مسلمانان بی‌گناهتر در ده‌های دور افتاده بعلبک یا جنوب جلوگیری کرد ـ تنها کسی ‏‎ ‎‏بود که با جنگ جبل مخالف بود ـ تنها کسی بود که با انفجار بین سوریه و مقاومت ‏‎ ‎‏مخالفت کرد و آنقدر کوشید تا بین آنها را صلح داد ـ تنها کسی بود که با «اراده محلی» ‏‎ ‎‏بسته «حکومت محلی» مخالفت کرد، که احزاب چپ می‌خواستند در جنوب حکومتی ‏‎ ‎‏کمونیستی و مسیحیان در شمال حکومتی مارونی و راستی بوجود ‏‎ ‎

‎

‎

‎

‏‏آورند ـ امام تنها کسی بود که با تقسیم لبنان مخالفت کرد لفظا و عملا تا منتهای قدرت ‏‎ ‎‏کوشید و پیروز شد ـ امام تنها کسی بود که با علمنه مخالفت جدی کرد ـ امام تنها ‏‎ ‎‏رجل دینی بود که تعاون و تعامل با اسرائیل را حرام اعلام کرد و عملاً نیروهای خود را ‏‎ ‎‏ضد اسرائیل و عمال داخلی آنها وارد جنگ کرد و شهدای فراوانی داد و امروز همه و ‏‎ ‎‏همه حتی احزاب چپ و بزرگان فلسطین به صحت افکار و اعمال امام موسی رسیده‌اند ‏‎ ‎‏و نکته‌های بسیار دیگر که فقط امام موسی اعلام کرد و صحت کلامش به اثبات رسید ـ ‏‎ ‎‏در حالیکه دیگران و بخصوص احزاب چپ درباره هر یک از مواضیع فوق چه تهمتها ‏‎ ‎‏به امام زدند و چه جنایتها کردند و چه بی‌شرمانه فحش دادند و ناسزا گفتند ـ و امروز ‏‎ ‎‏خجالت می‌کشند که به یاد آورند درباره همین مواقف چه جنایتها و چه بی‌رحمی‌ها و ‏‎ ‎‏چه بی‌انصافی‌ها به او و پیروانش و شیعیان وارد کرده‌اند! ولی حسد و کینه اجازه ‏‎ ‎‏نمی‌دهد به گناه خود و به صحت و بزرگی امام اعتراف کنند! به قول این دوست ‏‎ ‎‏فلسطینی، اعتراف عظمت امام موسی یعنی اعتراف به حقانیت شیعه و این امری است ‏‎ ‎‏محال که متعصبین مذهبی و طایفی انجام دهند! اگر امام سنی بود یا مذهب دیگری ‏‎ ‎‏داشت چنین اعترافی ممکن بود ـ اما او شیعه است و اعتراف به حقانیت شیعه کفر به ‏‎ ‎‏شمار می‌آید... راستی فداکاری‌های ما در سال‌های اخیر و صبر و تحمل ما و بی‌نظری و ‏‎ ‎‏همت بلند و عدم توجه به تهمت‌ها و فحش‌ها و کینه‌ها و حسدها آنقدر زیاد است که ‏‎ ‎‏از طاقت یک انسان عادی خارج است و اگر ایمان به خدا نبود به راستی این همه ‏‎ ‎‏فداکاری و این همه صبر و تحمل محال بود...‏

‏‏بگذار نکته دیگری را برایت فاش کنم تا عمق فشار و زجر و شکنجه ما را بدانی... ‏‎ ‎‏در اوایل جنگ بین مسیحیان و مسلمانان، کتائب قهرمان جنگ و آدم کشی بود و احرار، ‏‎ ‎‏حزب کمیل شمعون از جنگ برکنار بود و حتی رهبران مقاومت فلسطین بخصوص ‏‎ ‎‏ابوعمار و زعماء مسلمان رابطه دوستانه نزدیکی با شمعون داشتند و سعی می‌کردند که ‏‎ ‎‏شمعون را علیه پیرجمیل (رهبر کتائب) به میدان آورند و شمعون در ملاقات‌های خود ‏‎ ‎‏با ابوعمار و رهبران مسلمان وعده همکاری می‌داد و حتی در اولین ترکیب هیئت ‏‎ ‎‏وزیران زمان جنگ، یکی از 5 وزیر این هیئت بود و به مقدار زیاد جلوی اعمال افراطی ‏‎ ‎
‏‎

‏‏سابقاً چند بار به تحریک شاه و سفیرش در لبنان، به مبارزین ایرانی در لبنان هجوم ‏‎ ‎‏شد و حتی به دولت لبنان فشار می‌آوردند که دوازده نفر از مبارزان ایرانی را از لبنان ‏‎ ‎‏اخراج کنند ـ که البته من یکی از آنها بودم ـ و شیخ احمد نفری نیز یکی دیگر بود که با ‏‎ ‎‏توطئه‌ای او را به زندان کشیدند و اگر فشار و فعالیت آقای صدر نبود مسلماً او را ‏‎ ‎‏تحویل ایران می‌دادند....‏‎[4]‎

‏‏اما بگذار خبری وحشتناک‌تر بدهم، تا بفهمی‌ دایره جنایات شاه تا به کجا کشیده ‏‎ ‎‏است و آن اینکه در اواسط جنگ، یکی از مامورین امنیتی فتح (امن ثوره) به نام ‏‎ ‎‏علی‌الدر نزد من به موسسه آمد و درخواست ملاقات سری کرد... خود را معرفی نمود ‏‎ ‎‏که از بارزترین مامورین فتح است و تا به حال جاسوس‌های زیادی را به دام انداخته ‏‎ ‎‏است. گفت ضمن کارش به یک شبکه مخفی فلسطینی به رهبری شخصی به نام احمد ‏‎ ‎‏برخورد که در رشیدیه (بزرگترین اردوگاه فلسطینی جنوب لبنان، نزدیک صور) پایگاه ‏‎ ‎‏داشته مشغول فعالیت‌های تخریبی هستند ـ و ضمناً دریافت که با دولت شاه ارتباط ‏‎ ‎‏داشته پول کلانی توسط یک رجل لبنانی به آنها رسیده است. علی‌الدر این شبکه را ‏‎ ‎‏کشف می‌کند، ولی احمد او را تهدید می‌کند که باید سکوت کند و چیزی گزارش ‏‎ ‎‏ندهد ـ به خصوص اینکه احمد برنامه خود را قتل دکتر مصطفی... ذکر می‌کند و ادامه ‏‎ ‎‏می‌دهد که این شخص ایرانی و جاسوس است و قتل او اشکالی ندارد. علی‌الدر ‏‎ ‎‏می‌گوید: من دکتر مصطفی را نمی‌شناسم ولی اگر شاه درصدد کشتن او باشد، این خود ‏‎ ‎‏بهترین دلیل برای پاکی و خوبی دکتر مصطفی است، زیرا شاه دست‌نشانده استعمار و ‏‎ ‎‏دستیار اسرائیل است. احمد می‌خواهد به علی‌الدر رشوه بدهد ـ حتی تا دویست هزار ‏‎ ‎‏تومان به او می‌دهد که سکوت کند ـ ولی علی‌الدر می‌گوید وجدانش اجازه تنفیذ چنین ‏‎ ‎‏خیانتی را نمی‌دهد ـ و لذا گزارش در هشت صفحه از همه فعالیت‌های احمد و ‏‎ ‎
‏‎

‏‏امروز مسیحیان ما را دشمن می‌دارند و ما را سخت می‌کوبند. آنها معتقد بودند که ‏‎ ‎‏در دریای عرب، مسیحی، اقلیت است، شیعه نیز در همین دریای سنی و متعصب اقلیت ‏‎ ‎‏است و برای اینکه اقلیت‌ها زنده بمانند باید با هم همکاری کنند... اما سید موسی آمد و ‏‎ ‎‏این همکاری را بر هم زد، سید موسی آمد و به طرفداری «غرباء» فلسطینی پرداخت و ‏‎ ‎‏معتقدند که شیعه باعث شکست مسیحی شده است، زیرا سنی و دروزی قادر به تحمل ‏‎ ‎‏این همه کشته و جنگ نبودند و حتی امروز صائب سلام و رشید کرامی‌ و عبدالله یافی ‏‎ ‎‏نخست‌وزیران سنی لبنان و پیشقراولان جبهه سنی، روابط حسنه‌ای با کتائب برقرار ‏‎ ‎‏کرده‌اند و با هم رفت و آمد می‌کنند و به مسیحیان می‌گویند «ما سنی‌ها ضد شما ‏‎ ‎‏نجنگیدیم، این شیعه‌ها بودند که ضد شما جنگیدند» و حقیقت اینکه اینها راست ‏‎ ‎‏می‌گویند و به همین سبب لبه تیز حمله مسیحیان متوجه شیعیان و به خصوص رهبر ‏‎ ‎‏آنها امام موسی است و اخیراً در تشکیلات جدید حکومت لبنان به خوبی به چشم ‏‎ ‎‏می‌خورد که مارونی‌ها و سنی‌ها با هم ساخته‌اند و منافع دیگران را بین خود تقسیم ‏‎ ‎‏می‌کنند! و هنوز خون شهداء خشک نشده و حتی جنگ خاتمه نیافته است! هیچ کس ‏‎ ‎‏نیست که کلمه‌ای اعتراض کند، اما اگر امام یک بار تلفنی با پیر جمیل صحبت کند که ‏‎ ‎
‏‎

‏‏ولی آنچه باید بگویم و بسیار مهم است اینکه، کارهای ناشایست چپی‌ها و ‏‎ ‎‏چپی‌های فلسطینی عکس‌العمل شدیدی در مردم به وجود آورده است، اکثریت مردم از ‏‎ ‎‏احزاب چپ اظهار تنفر می‌کنند و حتی مقاومت و فلسطینی‌ها را نیز که با احزاب چپ ‏‎ ‎
‏‎

‏
‏‎

‏‏ولی اغلب آنها در یک چیز مشترکند و آن اینکه خطاطان و طراحین این گروه‌های ‏‎ ‎‏مختلفه و این خرابکاری‌ها همه‏‎ ‎‏‌و‏‎ ‎‏همه با استعمار و صهیونیسم رابطه دارد، مغزی که این ‏‎ ‎‏گروه‌ها را هدایت می‌کند خیلی قوی‌تر و تواناتر از سطح فهم و تجربه این آدم‌های ‏‎ ‎‏عادی است. مثلاً عده‌ای ما را می‌کوبند که ما جاسوس آمریکا و دشمن فلسطینی‌ها ‏‎ ‎‏هستیم و گروه دیگری نیز ما را می‌کوبد که ما چرا با فلسطینی‌ها همکاری می‌کنیم! و ‏‎ ‎‏این دو گروه هیچ دشمنی با هم ندارند و به هم نمی‌تازند و همدیگر را نمی‌کشند. ولی ‏‎ ‎‏این دو گروه فقط یک اشتراک دارند و آن کوبیدن امام موسی و ‏‏حرکةالمحرومین‏‏ است. ‏‎ ‎‏در حالیکه اگر شرایط عادی و داخلی وجود داشت، می‌بایست این دو گروه افراطی ‏‎ ‎‏همدیگر را خنثی کنند و کاری به ما نداشته باشند، ولی ـ مطالعه ـ همه جوانب نشان ‏‎ ‎‏می‌دهد که این‌ها فقط خلق شده‌اند که ما را بکوبند ـ و چون استعمار می‌خواهد ما را ‏‎ ‎
‏‎

‏‏من گاهی از نظر فلسفی خوشحال و امیدوار می‌شوم که ما از نظر ارزشی و اهمیت ‏‎ ‎‏فکری و سازمانی به جایی رسیده‌ایم که استعمار جهانی و صهیونیسم این طور به تکاپو ‏‎ ‎‏افتاده و نیروهای خود را از چپ و راست برای کوبیدن ما به میدان می‌آورد. این ‏‎ ‎‏حقیقت خود ارزنده و مهم است و راستش را بخواهی همین‌طور است، اگر امام موسی ‏‎ ‎‏نبود تا به حال چندین بار مقاومت فلسطین تصفیه شده بود (به تصدیق رهبران طراز ‏‎ ‎‏اول مقاومت)‏‎[6]‎‏ اگر امام موسی در مورد رفع اختلاف سوریه و مقاومت دخالت شجاعانه ‏‎ ‎‏نکرده بود، سوریه مسلماً مقاومت را نابود می‌کرد (همان طور که اردن کرد)، احزاب ‏‎ ‎‏چپ و راست آتش اختلاف میان سوریه و مقاومت را دامن می‌زدند و شعارهای مهیج ‏‎ ‎‏و منحرفی می‌دادند (مثلاً هر کس ضد سوریه نجنگد خائن است، کشتن سوری از ‏‎ ‎‏کشتن اسرائیلی لازم‌تر است، اگر اسرائیل لبنان را بگیرد بهتر است تا ارتش سوریه ‏‎ ‎‏داخل شود...) در حالیکه امام موسی با همه وجودش فریاد می‌زد: برادرکشی حرام ‏‎ ‎‏است، مسلمان نباید مسلمان دیگری را بکشد، انفجار بین سوریه و مقاومت خیانتی ‏‎ ‎‏بزرگ به مقاومت و امت عربی است، به هر وسیله‌ای که شده باید جنگ سوریه و ‏‎ ‎‏مقاومت متوقف گردد، در حالیکه می‌گفت: مقاومت شعله‌ای مقدس است که با جان و ‏‎ ‎‏قلب و اعضاء خود از آن حمایت می‌کنیم، در حالیکه از سوریه خواست که ارتش خود ‏‎ ‎‏را به حدود اطمینان فلسطین بازگرداند ـ و سوریه اطاعت کرد ـ در عین حال ابوعمار ‏‎ ‎‏را نزد حافظ اسد برد و جلسه‌ای 7 ساعته تشکیل داد تا اختلافات آنها را حل کند و ‏‎ ‎‏بالاخره بعد از فعالیت‌های شبانه‌روزی علی‌رغم همه کارشکنی‌های احزاب چپ و ‏‎ ‎‏راست و همه توطئه‌ها و تهمت‌ها و حمله‌ها و تصفیه حساب‌ها... قادر شد که سوریه را ‏‎ ‎
‏‎

‏‏همین چند وقت پیش، جبهه شعبیه افسری سوری را نزدیک صبرا کشت و حتی گوش ‏‎ ‎‏و دماغ و... او را برید (او را مثله کرد) و سوری‌ها عصبانی شدند و به جبهه شعبیه ‏‎ ‎‏حمله کردند و جنگ خونینی درگرفت و جبهه شعبیه به صبرا عقب نشستند و سوری‌ها ‏‎ ‎‏صبرا را محاصره کردند تا بکوبند! در صبرا همه مکتب‌های فتح و دفترهای همه ‏‎ ‎‏قدرت‌های فرماندهی فلسطینی مستقر شده است و نابودی صبرا معادل نابودی رهبری ‏‎ ‎‏مقاومت فلسطین و فتح است. لذا رهبران مقاومت (به خصوص ابوجهاد) به امام متوسل ‏‎ ‎‏شدند ـ و او به سوریه رفت و با فشار زیاد سوریه را قانع کرد که دست از محاصره ‏‎ ‎‏بردارد ـ و بدین‌وسیله رهبری فتح نجات یافت... امری که همه بر آن متفق‌القولند... نزد ‏‎ ‎‏ابوجهاد بودم، تلفن امام را خواست تا از او تشکر کند، گفتم به سوریه رفته است، گفت ‏‎ ‎‏می‌دانم، به درخواست ما رفته بود، ولی با موفقیت بازگشته است و همین الآن به خانه ‏‎ ‎‏رسیده است و می‌خواهم از زحماتش تشکر کنم ولی تلفن نمی‌گیرد، لذا تلفن ‏‎ ‎‏خصوصی او را طلب کرد... نظیر این مسئله همه روزه مشاهده می‌شود و همه می‌بینند ‏‎ ‎‏که امام موسی بزرگترین گره‌گشای مقاومت است، ولی احزاب چپ بی‌شرمانه در حفظ ‏‎ ‎‏شعارهای انحرافی و احمقانه خود پایدارند که امام جاسوس و عمیل است! یکی از ‏‎ ‎‏دوستان بذله‌گو در رد یکی از احزاب گفت: «چه طور وقتی امام به سوریه می‌رود شما ‏‎ ‎‏او را می‌بینید، ولی وقتی باز می‌گردد و به صبرا می‌رود کور می‌شوید و او را نمی‌بینید!» ‏‎ ‎‏یعنی حرکت امام دو طرفه است، از صبرا به شام و از شام به صبرا که پایگاه مقاومت ‏‎ ‎‏است، ولی مغرضین فقط یک طرف این مسیر را می‌نگرند و تجاهل می‌کنند که اغلب ‏‎ ‎‏این سفرها برای حفاظت از مقاومت فلسطین و به درخواست رهبران مقاومت انجام ‏‎ ‎‏شده و می‌شود.‏

‎

‎

‏

‏‏مضحک‌تر از همه اینکه جلال فارسی و همکار مغرضش محمد صالح نیز کاسه ‏‎ ‎‏گرم‌تر از آش شده‌اند، امام موسی را جاسوس آمریکا و عمیل می‌خوانند و آنقدر دلشان ‏‎ ‎‏برای مقاومت سوخته و آنقدر حرص و جوش فلسطینی‌ها را می‌زنند و برای دفاع از ‏‎ ‎‏مقاومت آنقدر دروغ می‌بافند و آنقدر تهمت می‌زنند و آنقدر فحش رکیک می‌دهند که ‏‎ ‎‏آبروی خود را به کلی ریخته‌اند (اگر آبرویی داشتند!) در حالیکه رهبران مقاومت برای ‏‎ ‎‏حفظ خود دست به دامان امام می‌شوند، در حالیکه در جنوب ما تنها کسانی هستیم که ‏‎ ‎‏از مقاومت فلسطین دفاع می‌کنیم و از بابت این دفاع این همه چوب می‌خوریم و باز ‏‎ ‎‏هم به خاطر هدف مقدسمان از مقاومت دفاع می‌کنیم و در حالیکه در محورهای اصلی ‏‎ ‎‏جنگ، بنت جبیل و طیبه، جوانان ما دوش‌به‌دوش فتح می‌جنگند و هر هفته تقریباً ‏‎ ‎
‏‎

‎

‎

‏‏مناطق به عهده جوانان امل است. بعد گفتم می‌خواهم به شیاح برویم، پذیرفت. او را به ‏‎ ‎‏محور اسعد اسعد بردم، وقتی سنگرهای خطرناک این منطقه را دید به خود لرزید، چه ‏‎ ‎‏سنگرهای خطرناکی، در فاصله 30 متری با کتائب و احرار و بر اثر گلوله‌های توپ و ‏‎ ‎‏خمپاره‌ها اغلب نقاط ساختمان‌ها و سنگرها فروریخته و اژدهای مرگ دهان باز کرده و ‏‎ ‎‏فاصله این جنگندگان قهرمان با مرگ چند انگشت بیشتر نیست و جاهایی را به او نشان ‏‎ ‎‏دادم که در هر نقطه آن شهیدی از بهترین قهرمانان ما به خاک و خون غلطیده است... ‏‎ ‎‏اینجا حساوی پشت این سنگر کوتاه شهید شد، اینجا فرحات شهید شد اینجا محمود ‏‎ ‎‏زرقط پشت سنگر بزرگ در وسط اسعد اسعد در وسط ظهر به شهادت رسید در ‏‎ ‎‏حالیکه روزه داشت، اینجا نحازی به شهادت رسید که بزرگترین و شجاع‌ترین قهرمان ‏‎ ‎‏شیاح بود. این‌ها را می‌گفتم و از سنگری به سنگر دیگر می‌رفتیم تا اینکه حاجی خسته ‏‎ ‎‏شد و گفت بس است! دیگر طاقت ندارم! گفتم آیا آنها را دیده بودی؟ گفت نه! ـ آقای ‏‎ ‎‏فارسی و دوستانش ـ فقط او را به مسجد شیاح برده بودند و نماز خواندند و بیرون ‏‎ ‎‏رفتند و گفتند این شیاح است!! گفتم این ظلم بزرگی است که تو به شیاح بیایی و این ‏‎ ‎‏سنگرها و محورهای جنگ را نبینی و به ایران باز گردی و دروغ و تهمت و جهل به ‏‎ ‎‏ارمغان بری. به زور او را به محور دیگری از شیاح (طیونه) بردم که جوانان امل مسوول ‏‎ ‎‏حراست آن بودند، دیگر خسته شده بود و طاقت رفتن نداشت. به او گفتم برای منی که ‏‎ ‎‏شب و روز در دریای مرگ غوطه می‌خورم، با یک دست اسلحه حمل می‌کنم و با ‏‎ ‎‏دست دیگر شهیدی را به دوش می‌کشم، برای منی که از همه چیز خود گذشته‌ام و به ‏‎ ‎‏انتظار شهادت دقیقه شماری می‌کنم، برای منی که از همه چیز و همه کس مایوسم و به هیچ چیز امیدی ندارم و از همه جا بریده‌ام و از هیچ کس انتظاری ندارم... اینها، این ‏‎ ‎‏ظلم‌ها، این بی‌انصافی‌ها مهم نیست... اما خدای بزرگ شما را نمی‌بخشد، علی شما را ‏‎ ‎‏نمی‌بخشد، حسین شما را نمی‌بخشد... از ما گذشت و می‌گذرد، ولی شما در مقابل خدا و ضمیر و انسانیت حساب خود را بکنید... او شروع به دلداری من کرد و گفت وضع ‏‎ ‎‏تبلیغاتی ـ شما در ـ ایران خوب نیست و همه دوستان به شما بدبین شده‌اند. گفتم چه ‏‎ ‎‏انتظاری دارید؟ مگر دستگاه‌های تبلیغاتی شاه و آمریکا و روسیه ممکن است به نفع ما ‏‎ ‎
‏‎

‏‏روزگاری برای ما گذشت که طوفان تهمت و دشنام ما را احاطه کرده بود، رادیوها، ‏‎ ‎‏تلویزیون‌ها، روزنامه‌ها و مجله‌ها همه در دست دشمن بود، هرچه می‌خواستند به دروغ ‏‎ ‎‏و به خیانت اتهام می‌زدند، توطئه می‌کردند و حق و حقیقت را در مذبح منافع پست ‏‎ ‎‏مادی و مصالح کثیف شخصی خود ذبح می‌کردند و آنچه برای آنها بی‌ارزش بود، پاکی ‏‎ ‎‏و راستی و سلوک اخلاقی و سلسله ارزش‌های انسانی بود.‏

‏‏در مقابل این طوفان‌ها، دامن بر سر کشیدم و از همه محیط قطع رابطه کردم، گویی ‏‎ ‎‏در دنیایی دیگر و با مردمی‌دیگر و با مقیاس‌های دیگر زندگی می‌کنم و مرا با این سیل ‏‎ ‎‏خروشانی که همه را به خود می‌برد کاری نیست...‏

‏‏آنگاه دیدم که دوستان نزدیک و هم‌فکرم نیز زبان به طعن و نفرین گشودند و در ‏‎ ‎‏خلوص و پاکی من شک کردند و بعضی از مغرضین نیز از فرصت استفاده کرده، با همه ‏‎ ‎‏قوت خود آنچه را از خبائث و خدعه و حقد و حسد در چنته داشتند، هم‌چون خنجری ‏‎ ‎‏زهرآلود بر قلبم فرو کردند... احساس کردم که دنیا یکسره در ظلمت و کفر فرورفته ‏‎ ‎‏است و من نمی‌خواهم و یا نمی‌توانم که تسلیم شوم، ممکن است که این سیل ‏‎ ‎
‏‎

‏‏عجیب آن بود که مومنان و پرهیزگاران نیز تحت تاثیر تبلیغات ملحدان و فاسدان و ‏‎ ‎‏ستمگران قرار گرفتند، کسانی‌که خود نمی‌خواهند دروغ بگویند و حاضر نیستند به ‏‎ ‎‏موری آزار برسانند، ولی آن چنان چشم و گوش بسته آلت‌ دست مکاران و ‏‎ ‎‏سیاستمداران شدند که گویی اصلاً صداقتی و اخلاصی و انسانیتی و ایمانی و خدایی ‏‎ ‎‏وجود ندارد گویی تهمت زدن و دشنام دادن و دروغ گفتن و از پشت خنجر زدن مباح ‏‎ ‎‏شده بود و هیچ کس ابا نداشت که بی‌رحمانه همه ناراحتی‌ها و عقده‌های حقارت و ‏‎ ‎‏شکست خود را در برابر استعمار اسرائیل و شاه اینجا خالی کند!‏

‏‏در مقابل این ظلم بزرگ و همه بی‌انصافی‌ها و بی‌مهری‌ها، زیر فشار درد و غم و ‏‎ ‎‏رنج، در برابر مرگ و شکست و هجوم همه عالم، احساسی ملکوتی و عارفانه به من ‏‎ ‎‏دست داد حقیقت تلخ حیات را دریافتم و یکسره از همه چیز و از همه کس بریدم و ‏‎ ‎‏سراچه قلب خود را فقط و فقط وقف خدا نمودم و تصمیم گرفتم که حتی به ‏‎ ‎‏نزدیک‌ترین دوستانم شکوه نکنم و از صمیمی‌ترین همکارانم طلب کمک ننمایم و از ‏‎ ‎‏بزرگترین و پاک‌ترین مردان عصر نیز دادخواهی نکنم... بگذار همه به من بد بگویند، ‏‎ ‎‏زمین و آسمان به من هجوم آورند، همه دوستانم از من روی برگردانند، من به کسی ‏‎ ‎‏احتیاج ندارم، خدای بزرگ مرا بس است. بیش از هر وقت به خدا نزدیک شدم و او را ‏‎ ‎‏در قلبم و روحم و تاروپود وجودم حس کردم و این بزرگترین تجربه ملکوتی و ‏‎ ‎‏آسمانی بود که بر من حاصل شد.‏

‏‏بعضی نیز به من پیشنهاد کردند که نامه‌ای به آقای خمینی بنویسم و حقایق را شرح ‏‎ ‎‏دهم و از او طلب کمک کنم، اما همان احساس عرفانی مانع این عمل شد، احساس ‏‎ ‎‏اینکه در این شرایط سخت، هر نوع نامه‌ای رنگ استغاثه و شرک به خود می‌گیرد و آن ‏‎ ‎‏از من به دور است.‏

‏‏بزرگترین ظلم تاریخ بر ما می‌گذرد، همان ظلمی‌که بر علی(ع) هجوم آورد و او را ‏‎ ‎
‏‎

‏‏روزگاری بود که فقط دین و ایمان و کفر مطرح بود، امروز تکنیک جدید، انقلاب و ‏‎ ‎‏قداست انقلابی را نیز به آنها افزوده است، قداست انقلاب امروز، به دست همان ظلم ‏‎ ‎‏تاریخی که برای کوبیدن ما به کار می‌رود! ملحدان و کافران به ارزش‌های خدایی از این ‏‎ ‎‏حربه مقدس ضد ما استفاده می‌کنند و چه ظلم بزرگی است! امروز ارزش علی(ع) و ‏‎ ‎‏حسین(ع) را خیلی بهتر می‌فهمم و بیش از هر وقت تاروپود وجودم به عشقشان و ‏‎ ‎‏مهرشان گره خورده است! امروز می‌فهمم که چطور ممکن است که سال‌ها دستگاه ‏‎ ‎‏تبلیغاتی معاویه، از مرد بزرگی چون علی(ع) این چنین کینه و نفرت و دروغ و تهمت ‏‎ ‎‏و پستی و خیانت و کفر بیافریند که برای سال‌های سال بر همه عقول و افکار مردم ‏‎ ‎‏سیطره یابد! که حتی خون حسین(ع) و هفتاد نفر از بهترین فدائیانش کافی نباشد که ‏‎ ‎‏حقانیت علی(ع) را بر مردم بقبولاند!... من علی‌وار به دنبال حسین(ع) می‌روم و خود را ‏‎ ‎‏برای همه چیز آماده کرده‌ام... که ساده‌ترین و قهرمانانه‌ترین آن چیزها شهادت است... ‏‎ ‎‏راستی اگر دنیا و مافیها علیه من برخیزد، همه مرا برانند، همه زمین و آسمان علیه من ‏‎ ‎‏تجهیز شود و کاملا یکه و تنها بمانم... و باز هم دست از حق و ارزش‌های خدایی ‏‎ ‎‏خویش بر نخواهم داشت و تسلیم ظلم و کفر نخواهم شد و از تنهایی و بی‌کسی ‏‎ ‎‏وحشت نخواهم کرد...‏

‏‏در ظلمت بی‌پایان این شب یلدا، همچون شمع خواهم سوخت و وجودم تا موقعی ‏‎ ‎‏که موجود است تسلیم ظلم نخواهد شد... من تا موقعی زنده‌ام که می‌سوزم و تا وقتی ‏‎ ‎‏که می‌سوزم تسلیم ظلمت نمی‌شوم... اینست حیات من...‏

‏‏از قول من فاطی عزیز را خیلی سلام برسان و غزاله را ببوس‏

‏‏برادرت ـ مصطفی‏

‏‏* * *‏

‏
‏‎

‏‏خواسته دیگر: عده زیادی از شیعیان جنوب و ـ ساکنان مرزها و ـ حدود لبنان ونیز ‏‎ ‎‏طوایف ـ و عشایر ـ مقیم در کوه‌ها وجود دارند که دولت به آنها شاسنامه لبنانی ‏‎ ‎‏نمی‌دهد در حالیکه نسل بعد از نسل در لبنان زندگی کرده‌اند ـ دولت نمی‌خواهد نسبت ‏‎ ‎‏نفوس را که در سال 1935 تحت استعمار فرانسوی به وجود آمد به هم بزند ـ امام ‏‎ ‎‏موسی خواهان شناسنامه لبنانی برای جمیع این طوایف شیعه مقیم لبنان است، ایجاد ‏‎ ‎‏مدرسه ـ ایجاد مریض‌خانه ـ جاده ـ برق ـ مشاریع کشاورزی و غیره و غیره جزء ‏‎ ‎
‏‎

‏‏شمه‌ای از شرایط را برای تو شرح دادم ـ و فهمیدی که خطراتی چند ما را تهدید ‏‎ ‎‏می‌کند. خطر دیگری را برای تو شرح می‌دهم و آن اینکه دولت ایران تعدادی ‏‎ ‎‏تروریست حرفه‌ای به لبنان فرستاده است که مبارزان ایرانی را ترور کند ـ چند ماه پیش ‏‎ ‎‏25 نفر از این جانیان حرفه‌ای به لبنان آمدند و روزنامه‌ای خبر آن را منتشر کرد ـ و ‏‎ ‎‏یکی دو نفر از این تروریست‌ها به سراغ من هم آمده بودند که خوشبختانه یا بدبختانه ‏‎ ‎‏در مدرسه نبودم و رفته بودند ـ البته سازمان فدائیان یکی از بزرگان آنها را که کاره‌ای ‏‎ ‎‏هم در سفارت ایران بود گرفت یعنی دزدید و دو شبانه‌روز شکنجه کرد ـ کتک مفصلی ‏‎ ‎‏زد و بعد گفت به دوستانت بگو اگر دست از پا خطا کنید خلاصه کار همه شما تمام ‏‎ ‎‏است. این پیغام فدائیان البته تروریست‌ها و اعضاء سفارت را سخت به هراس انداخت ‏‎ ‎
‏‎

‏‏همان‌طور که می‌دانی سفیر ایران در لبنان خود عضو سازمان امنیت است (قدر) و ‏‎ ‎‏وقتی که آتاشه نظامی‌در اردن بود که فدائیان قتل عام شدند و او هم دستش به خون ‏‎ ‎‏فدائیان فلسطینی آلوده است و فدائیان به شدت از او نفرت دارند. نزدیکی امام موسی ‏‎ ‎‏صدر با فدائیان فلسطین سفیر سازمان امنیتی را نیز ناراحت کرد ـ و سبب شد که ‏‎ ‎‏روزنامه‌های ایران حملات سنگینی را ضد امام موسی صدر شروع کنند ـ حملاتی که ‏‎ ‎‏فقط در شان خودشان بود ـ امام موسی جوابی را برای توضیح داد ولی جواب او را ‏‎ ‎‏تحریف کردند و چه حرف‌های مزخرف از آن درآوردند! و امام موسی نیز عصبانی شد ‏‎ ‎‏و در یک مصاحبه مطبوعاتی با محرر (روزنامه مهم لبنان) سخت به شاه و رژیم او ‏‎ ‎‏تاخت و حملات مهمی‌کرد و شاه را در ردیف اسرائیل گذاشت ـ از زندان‌ها و ‏‎ ‎‏مبارزات روحانیت و غیره اسم بود ـ این جواب سخت صدر سبب شد که شاه و سفیر ‏‎ ‎‏الاغش بیشتر به دست و پا بیافتند و در داخل لبنان شروع به اخلال کنند ـ در داخل ‏‎ ‎‏لبنان سفیر با اسعد خبیث و مخالفین امام موسی رابطه دارد به آنها کمک می‌کند. شاه ‏‎ ‎‏برای شمعون و دست‌راستی‌ها که 50000 مسلح میلیشیا دارند اسلحه می‌فرستد و به هر وسیله ممکن ضد امام موسی صدر توطئه می‌کند ـ روحانی‌ها را می‌خرد، تحریک ‏‎ ‎‏می‌کند و چه چیزهای نگفتنی!!! ماه پیش نیز یکی از دوستان ما را به نام احمد نفری که ‏‎ ‎‏شیخ مبارزی از طرفداران سرسخت آیت‌الله خمینی و مخالف شاه است به اتهام پرتاب ‏‎ ‎‏نارنجک به ماشین سفیر ایران گرفته‌اند و میل دارند او را به ایران بفرستند ـ البته یک ‏‎ ‎‏لیست 12 نفری از طرف سفارت ایران تهیه شده است که خواستار اخراج آن‌هاست (که ‏‎ ‎‏حقیر یکی از آن‌هاست). ضد نفری ـ هیچ مدرکی در دست نیست و همه می‌دانند ولی ‏‎ ‎‏به ضرب پول و فشار سیاسی هنوز هم او را نگاه داشته‌اند.‏

‏‏وقتی نارنجک به سمت سفیر پرتاب می‌شود‏‎[8]‎‏ ـ سفیر از ماشین خارج نمی‌شود و ‏‎ ‎
‏‎

‏‏اکنون که این نامه را می‌نویسم هواپیماهای اسرائیلی هر چند گاهی از بالای سر ما ‏‎ ‎‏رفت و آمد می‌کنند و هر لحظه ممکن است ما را بزنند ـ مدرسه ما بزرگترین مدرسه ‏‎ ‎‏جنوب لبنان است و به خصوص مبارزات آقای صدر چون خاری در چشم عده‌ایست ـ ‏‎ ‎‏زیر ساختمان ما زیرزمین بزرگی است تقریبا محکم ـ و ما آن‌جا را پناهگاه قرار داده‌ایم ‏‎ ‎‏تا در موقع خطربچه‌ها به آن‌جا بروند ـ البته مدرسه را تعطیل کرده‌ایم فقط چند شاگرد ‏‎ ‎‏و چند معلم باقی هستند ـ امروز زن و بچه و چند مرد فلسطینی (مردهای بی‌بخار!) به ‏‎ ‎‏زیرزمین ما پناه آورده بودند ـ به داخل رفتم دیدم حدود صد نفر بچه و زن و مرد و ‏‎ ‎‏غیره نشسته‌اند ـ خیلی دلم سوخت ـ گفتم ما در این‌جا در امان نیستیم ـ و اگر اسرائیل ‏‎ ‎‏بفهمد همه شما در این‌جا جمع شده‌اید حتما این‌جا را بمباران خواهد کرد ـ ولی ‏‎ ‎‏متاسفانه نمی‌فهمیدند و بعضی حتی اهانت می‌کردند که این‌جا شما جاسوس هستید و ‏‎ ‎‏بنایراین مدرسه را نخواهند زد!! گفتم بنشینید! کاری با شما ندارم! راستی که دلخراش ‏‎ ‎‏است، از هر طرف که فکر می‌کنم درد و رنج است ـ بدبختی است ـ ترس از مرگ ـ ‏‎ ‎‏بچه‌های کوچک ـ زن‌های از کار افتاده آنگاه نفرین‌ها و نفرین‌ها...‏

‏
‏‎

‏‎

• . تاریخ تقریبی نامه: زمستان سال 1356.
• . در جایی دیگر گفته‌ام که در پی این بی‌عدالتی‌ها و سپس تبلیغاتی که علیه امام صدر و چمران و جوانان شیعی  در جریان بود و حتی در بعضی موارد امر را بر دوستان ما در ایران و نجف و اروپا مشتبه کرده بودند، به دکتر  چمران گفتم نامه سرگشاده‌ای به امام خمینی و نیز دکتر شریعتی بنویسد و ماجرا و حقایق را روشن کند.  حاضر نشد، گفتم می‌ترسم بوی شرک و ضعف از آن به مشام برسد.
• . در یکی از اعلامیه‌هایی که در اروپا در همین ارتباط پخش شد، سازمان امل و امام صدر متهم به همکاری با  کتائب و اسرائیل بودند. اظهارات دکتر چمران میزان این ستم و عمق این کینه‌ورزی را نشان می‌دهد. از همین  بیانیه‌ها به نجف و ایران نیز ارسال می‌شد.
• . از اسناد این دخالت شاهانه در بخشی که چند سند از صدها سند ساواک، مربوط به این توطئه‌های علیه امام  صدر را آورده‌ام، ابعاد این جنایات روشن می‌گردد و ریشه‌های فحاشی‌های ایرانیان کم ظرفیت و مغرضی که  کوشش می‌کردند ذهن امام و سیاسیون را علیه آقای صدر مشوب کنند، آشکار می‌شود.
• . تا آنجا که این اتهامات و ناسزاها از سوی دشمنان خدا و مردم هست، قابل تحمل می‌نماید ولی آنجا که دست  مدعی مسلمانی و انقلابی‌گری اسلامی‌ و پیروی از راه و مشی امام خمینی در کار می‌آید، به قول دکتر چمران  صبر ایوب می‌طلبد. در بخش مربوط به دیدارهای خود با امام خمینی به اظهارات یکی از همین برادران  انقلابی! علیه امام صدر و شهید سید محمد باقر صدر اشاره کرده‌ام.
• . در بخش مصاحبه اظهارات رهبران مقاومت فلسطین در مورد نقش امام صدر و شیعیان لبنان در حمایت از  انقلاب فلسطین و نیز در پاسخ به شبه‌افکنی‌های یاران آقای جلال‌الدین فارسی و دوستان او در نجف، که سعی  در مشوب کردن ذهن امام خمینی و شهید مصطفی خمینی داشتند، به تفصیل آمده است. این تحریف‌ها و  نامردمی‌ها حتی به روزنامه"خبرنامه" آقای بنی‌صدر هم سرایت کرده بود.
• . امام صدر در آخرین مرحله اخطار کرد اگر به خواسته‌های مردم توجه نشود، تمام ساختمان‌های دولتی و  وزارت خانه‌ها و ادارات را اشغال کرده و از آن برای اسکان موقت مردم بی‌خانمان استفاده خواهد کرد.
• . این عمل توسط عمال سفارت طراحی شده بود و تا حدی بچگانه بود. فقط به این بهانه ساواک می‌خواست  امام صدر و یاران او را در معرض اتهام قرار دهد و اگر موفق شد حکم اخراج تعدادی از مخالفین فعال شاه از  جمله دکتر چمران و احمد نفری و... را از سیستم قضایی لبنان بگیرد، که با مداخله امام صدر و مذاکره ایشان  با رئیس‌جمهور این توطئه ناکام ماند، ولی فشار علیه آقای صدر شدت یافت.