مقدمتا باید بگویم که انتقال امام از ترکیه به نجف، یک سیاست تجربه شده بود. چنان که حکومت ها در زمان ائمه (ع) نیز چنین سیاستی را اعمال می کردند و به گونه ای حوزه زندگی آن ها را به جای دیگری منتقل می کردند که عواطف و احساسات مردم زیاد تحریک نشود.در مورد علما نیز وضع چنین بوده است. اما نکته دوم در انتقال امام از ترکیه به نجف این بود که بینش حوزه نجف در مسائل سیاسی ضعیف بود و در آنجا مراجعی معروف و مشهور حضور داشتند. با این توصیف حکومت ایران گمان می کرد که امام تحت الشعاع مراجع حوزه نجف قرار خواهد گرفت.
حضرت امام در چنین موقعیتی با روش ملایم و متین و در عین حال عالمانه وارد نجف شدند و به مرور زمان آنجا را تحت تاثیر خود قرار داده و متحول نمودند. چنان که آیت الله حکیم که قبلا رابطه خاصی با ایشان نداشت تحت تاثیر قرار گرفته و به ایشان علاقمند شد. در این راستا یکی از افراد معروف نجف می گفت که آیت الله خمینی حوزه نجف را آدم کرد. حضرت امام تا آخرین روزی که در نجف بودند، نمازشان را شکسته خوانده و می فرمودند: ما در این جا مهمان و مسافریم، چند وقتی این جا هستیم و هر موقع خدا تقدیر کند برخواهیم گشت. آن بزرگوار با گذشت و کرامت، صبر و استقامت و دیگر صفات کریمه خود، حوزه نجف را مجذوب کرده و
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 13
تحت الشعاع قرار دادند و این در طول تاریخ مرجعیت شیعه بی سابقه بوده است.
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 14