امام برای شخصیت علمی افراد بسیار اهمیت قایل بود و حتی به اندازه شخصیت علمی افراد به آن ها احترام می گذاشت. ایشان شب ها نیم ساعت در بیرونی تشریف می آورد و می نشست. فضلا و طلاب هم می آمدند. بعضی که سلام می کردند امام فقط جواب سلام را می داد، برای بعضی ها نیم خیز می شد و برای بعضی هم تمام قامت بلند می شد. این روش امام بر اساس شخصیت علمی و تقوایی افراد بود، مثلا آقای شیخ حسین حلی که از علمای با فضل و بزرگوار نجف بود و دارای شخصیت علمی بود منتها موقعیت مرجعیتی برای او ایجاد نشده بود. وقتی امام فهمید که وی وضع زندگی اش خوب نیست، دستور داد که به او رسیدگی شود. کمک هایی را که امام به فضلا، طلاب و افراد نیازمند داشت بر همین معیار بود. آقای میرزا باقر زنجانی که از
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 36
فضلا و مدرسین والامقام بود، وقتی مریض شد و تب وی قطع نمی شد و دکتر گفته بود که هوای کوفه برای او مناسب تر از هوای نجف است، امام دستور داد که در کوفه منزلی را کرایه کنند و آمیرزا باقر را به آنجا ببرند. یکی از شب ها من به اتفاق حاج آقا مصطفی برای دیدن وی به کوفه رفته بودیم که خود آمیرزا باقر می فرمود: من باور نمی کردم که هوا تا این اندازه موثر باشد. چون همان روز اول که مقداری کنار شط کوفه توقف کردم و برگشتم دیدم یک دهم تب من کم شده، فردا همین طور و بتدریج قطع شد، یعنی آن قدر هوای کوفه موثر بود. شاهد عرض من این بود که امام بسیار به فضلا و علما اهمیت می داد و آنچه در اختیار امام بود سعی می کرد که در ارتباط با فضلا و علما رعایت کند. زمانی امام دستور داده بود که شهریه طلاب را در قم افزایش دهند بعضی از آقایان به امام پیغام دادند که آقا شما که شهریه طلاب را اضافه می کنید ما نمی توانیم اضافه کنیم، چون نمی رسد. امام هم در جواب گفته بود: شما هم اگر اطراف را جمع کنید می رسد. خود امام چون اطرافی نداشت، هر چه که بود عادلانه تقسیم می کرد.
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 37