نقطه نظر های استثنایی

‏‏یکی از ویژگی های خاص امام این بود که از اول نهضت تا آخر و بعد از انقلاب، ‏‎ ‎‏نقطه نظرهای استثنایی داشتند؛ یعنی گاهی چیزهایی را مطرح می کردند و یا نظراتی ‏‎ ‎‏داشتند که بقیه برخلاف آن ها اجماع داشتند و یا درکش برای دیگران مشکل بود ولی ‏‎ ‎‏وقتی مواضع ایشان اعلام می شد و مدتی می گذشت، همه می فهمیدند که حضرت امام درست فهمیده و اگر آن مواضع را نداشتند، نهضت به بن بست می رسید و ‏‎ ‎‏شکست می خورد. بر حسب حوادثی که پیش می آمد و مثلا به جهان اسلام مربوط بود، ‏‎ ‎‏مواضع خیلی شدید و صریحی داشتند. مثلا در رابطه با قضیه فلسطین خیلی حساس ‏‎ ‎
‏‎

‏‏یکی از مواردی که حضرت امام خیلی بر آن ایستادگی و پافشاری کردند، رابطه با‏‎ ‎‏منافقین بود. آن روزها تعداد زیادی از علما و مبارزین و روحانیت از این‏‏ ‏‏ها تایید و ‏‎ ‎‏حمایت می‏‏ ‏‏کردند. آن ها توانسته بودند تاییدات عده زیادی علمای مبارز ایران مثل آقای ‏‎ ‎‏هاشمی و آقای منتظری و آیت‏‏ ‏‏الله طالقانی(ره) را جذب کنند و همه آن عزیزان ‏‎ ‎‏نامه‏‏ ‏‏هایی برای حضرت امام می‏‏ ‏‏دادند که این‏‏ ‏‏ها مصداق ‏‏انهم فتیة امنوا بربهم و زدناهم هدی‏‎[1]‎‏ ‏‏هستند و می‏‏ ‏‏خواهند به امام کمک کنند. اما حضرت امام که مصداق «ینظر بنورالله» بود، در مقابل همه این‏‏ ‏‏ها ایستادگی و پافشاری کردند و در واقع تنها حضرت امام بودند که بعد از مطالعه کتاب‏‏ ‏‏ها و گفتگو با بعضی از افراد این گروه، به این نتیجه رسیدند که این‏‏ ‏‏ها منحرفند و صریحا هم اعلام فرمودند و دیدیم که بعدها انحراف این‏‏ ‏‏ها علنی شد. یادم می‏‏ ‏‏آید زمانی که چند نفر از کسانی که هواپیمای ایران را ربوده و به دبی و بغداد رفته بودند، از همین منافقین بودند که در سازمان امنیت عراق آن ها را تحت فشار قرار داده و شکنجه می‏‏ ‏‏کردند. من به اتفاق عده‏‏ ‏‏ای دیگر برای وساطت در احوال آن ها خدمت حضرت امام رسیدیم که موثر واقع نشد.‏

‏‎

• . سوره کهف، قسمتی از آیه 13.