حضرت امام پیش از ظهرها در مسجد شیخ اعظم (انصاری) در نجف اشرف جلسه درس خارج مکاسب داشتند. این درس به قلم خود امام چاپ و منتشر شد. در این درس شهید حاج آقا مصطفی هم شرکت می کرد و واقعا شاخص بود و او از کسانی بود که برای ایجاد زمینه بیشتر برای بحث، اشکال می کرد. روش تحقیقی حضرت امام در درس این بود که اقوال متاخرین از علما را نقل و سپس نقد و بررسی می کردند.
یکی از ویژگی های خاص حضرت امام که خلاف سیره علمای نجف بود، این بود که در حین درس به شاگرد مجال سوال می دادند. سوالات آن ها را به دقت گوش داده و جواب را بیان می کردند. آن بزرگوار، در واقع به شاگرد پر و بال می داد. در جلسات درس دیگران این روش اعمال نمی شد. اصلا قبل از پایان درس، سوال کردن یا اشکال کردن ممنوع بود. اما حضرت امام هم در حین درس و هم بعد از درس، به اشکالات گوش فرا داده و جواب مناسب را بیان می کردند. آن عزیز واقعا به شاگردان اهمیت می دادند. مثلا خود من که در رابطه با درس های حضرت امام جزوات مختصری
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 96
در فقه نوشته بودم، به ایشان عرض کردم که من بعضی از این مباحث را نوشته ام، بعدا در کوچه ایشان برگشتند و به من فرمودند، آن نوشته ها را بده به من ببینم. عرض کردم، می آورم و تقدیم می کنم. بعد جزوه ها را بردم خدمت ایشان، حضرت امام با دقت مطالعه فرموده و دو صفحه اشکال نوشته بودند. توضیح هم داده بودند که من رساله را مطالعه کردم و اشکالاتش هم این هاست.
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 97