هنگامی که امام در نجف شروع به پرداخت شهریه کردند، بعضی از آقایان ناراحت شدند و حتی تبلیغ کردند که پول خمینی از آیت الله خوانساری است و از خود چیزی ندارد و یا این که فلان آقا به مردم اجازه داده است که به ایشان پول پرداخت نمایند. با تمام این احوال هر روز که می گذشت، امام بر شهریه طلاب می افزودند. آقایان نجف در پرداخت شهریه مابین طلاب تبعیض
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 150
قائل می شدند. ایرانی ها و عرب ها شهریه بیشتری نسبت به پاکستانی ها و افغانی ها دریافت می کردند. شهریه طلبه های پاکستانی و افغانی کفآیت بیش از 12ـ10 روز از زندگی آن ها را نمی کرد. امام از این ماجرا خبر نداشتند، تا این که یکی از طلبه های افغانی به وسیله نامه ای ماجرا را به ایشان شرح دادند. آن بزرگوار بسیار ناراحت شدند و از آقای شیخ نصرالله خلخالی ـ که مسوول شهریه ایشان بود ـ توضیح خواستند و فرمودند: طلبه، طلبه است، چه افغانی و چه ایرانی. شما حق ندارید که تبعیض قائل شوید. همه باید به صورت تساوی شهریه بگیرند. این روش استعمار است که می خواهد مابین فارس و تُرک و عرب و عجم، تفرقه بیندازد. این ها همه شیعه علی بن ابی طالب هستند، با چه دلیل و منطقی مابین آن ها تبعیض گذاشته می شود؟!
امام پس از این سخنان جواب نامه طلبه افغانی را نوشتند که: اشتباه شده است، جبران می شود و معذرت می خواهم.
افغانی ها پاسخ امام را کپی کرده و هر کدام برگی از آن را در جیب داشتند، بعدها از آن ها شنیدم که می گفتند: اگر سید خمینی نبود، ما از گرسنگی می مردیم.
چنین بود که در سایه لطف الهی هر روز که می گذشت، بر قدرت اقتصادی امام افزوده می شد و ایشان هم شهریه طلاب را افزایش می دادند. آن بزرگوار به مناسبت ماه های رجب و شعبان و رمضان مبالغی را به عنوان عیدی به طلاب پرداخت می کردند. این شیوه آن ها را مستقل و بی نیاز بار می آورد و تشویقی برای جدی کار کردن آن ها بود.
خاطرات سال های نجـفج. 2صفحه 151