جلوه های معنوی زندگی امام خمینی در نجف

‏‏حضرت امام هیچ‌گاه دنبال خودنمایی و شخصیت‌تراشی نبودند. نمونه‌اش را هم در قم ‏‎ ‎‏و هم در نجف دیده‌ام. در قم قبل از این‌که انقلاب شروع شود همه می‌دانند که امام از ‏‎ ‎‏درس برمی‌گشتند و می‌خواستند به منزل بروند اگر یکی از آقایان سوالی داشت پاسخ ‏‎ ‎‏می‌گفتند و پس از آن می‌فرمودند اگر سوالی ندارید بفرمایید یعنی می‌خواهم تنها بروم. ‏‎ ‎‏اجازه نمی‌دادند که کسی پشت سرشان حرکت کند که مبادا یک وقت احساس غروری ‏‎ ‎‏به ایشان دست بدهد. اما وقتی که نهضت شروع شد و ایشان مشخصه نهضت شدند ‏‎ ‎‏هنگامی که امام از درس مسجد اعظم بیرون آمدند و وارد صحن مسجد اعظم شدند، ‏‎ ‎‏شاید حدود 200 طلبه اطراف ایشان را احاطه کرده بودند و طلبه‌ها دایره‌وار در این ‏‎ ‎
‏‎

‏‏در نجف ـ گاهی اوقات که می‏‏‌‏‏رفتیم کربلا ـ یادم هست ایرانی‏‏‌‏‏ها می‏‏‌‏‏آمدند پشت سر ‏‎ ‎‏ایشان نماز بخوانند. بخصوص در کربلا من خوب به یاد دارم؛ ایشان از بالای پله‏‏‌‏‏های ‏‎ ‎‏پشت‏‏‌‏‏بام می‏‏‌‏‏آمدند پایین و وقتی از حیاط می‏‏‌‏‏خواستند بروند بیرون به آقای فرقانی ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏گفتند مردم را ـ که در حیاط خانه منتظر همراهی کردن ایشان بودند ـ نگه دارد تا‏‎ ‎‏ایشان تنها برود و آقای فرقانی هم دستانش را این طرف و آن طرف در می‏‏‌‏‏گذاشت و ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏ایستاد تا امام برود بعد در را رها می‏‏‌‏‏کرد و خودش می‏‏‌‏‏رفت و با این تواضع ایشان در ‏‎ ‎‏بهشت زهرا فرمود: من به پشتیبانی این مردم توی دهن این دولت می‏‏‌‏‏زنم. در زندگی ‏‎ ‎‏ایشان هر جا که احساس غروری می‏‏‌‏‏خواست برایشان ایجاد شود ایشان اجازه نمی‏‏‌‏‏داد ‏‎ ‎‏این حالت به وجود آید.‏

‏‏حضرت امام گاهی به دیدار علما می‏‏‌‏‏رفت البته تنها هم می‏‏‌‏‏رفت. من حدسم این ‏‎ ‎‏است که شاید می‏‏‌‏‏خواستند کمکی به آقایان بکنند و نمی‏‏‌‏‏خواستند کسی این را بفهمد. ‏‎ ‎‏یک روز من و آقایان فرقانی و قدیری داشتیم همراه امام می‏‏‌‏‏رفتیم. علامه امینی بیمار و ‏‎ ‎‏در منزلش بستری بود. امام به منزل ایشان رسیدند در زدند. در را که باز کردند امام ‏‎ ‎‏پرسیدند آقا تشریف دارند؟ و به محض شنیدن جواب مثبت، ایشان رفت تو و بلافاصله ‏‎ ‎‏چرخشی زد و قبل از این‏‏‌‏‏که آقای فرقانی ـ و به تبع ایشان ما ـ بتوانیم برویم تو، امام در ‏‎ ‎‏را فوری بستند و ما ماندیم بیرون. البته من حدسم این است که شاید امام مطلبی را‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏خواستند عنوان کنند و یا کمکی بنمایند و نمی‏‏‌‏‏خواستند کسی بفهمد، زیرا ایشان ‏‎ ‎‏مجموع جهات اخلاقی را همیشه مراعات می‏‏‌‏‏کردند.‏

‏‏در امور عبادی و زیارتی ایشان نظم و برنامه‌ریزی دقیقی داشتند که هیچ وقت ‏‎ ‎‏وقفه‏‏‌‏‏ای در آن حاصل نمی‏‏‌‏‏شد. حرم رفتن سر ‏‏ساعت بود،‏‏قرآن‏‏ خواندن‏‏ ـ روزی10 جزء ـ ‏‎ ‎‏سر ساعت (صبح و ظهر و عصر) بود. مرحوم حاج آقا مصطفی تعریف می‏‏‌‏‏کرد که امام ‏‎ ‎‏چند جور‏‏ قرآن‏‏ را قرائت می‏‏‌‏‏کند، برخی اوقات ما ـ و حتی من ـ حق نداریم جلو برویم ‏‎ ‎
‏‎

‏‏جلوی روی حضرت زیارت می‏‏‌‏‏خواندند و بر می‏‏‌‏‏گشتند و می‏‏‌‏‏رفتند بالای سر ‏‎ ‎‏حضرت آنجا می‏‏‌‏‏نشستند و زیارت و دعا و نماز می‏‏‌‏‏خواندند و از همان راه ‏‎ ‎‏باز می‏‏‌‏‏گشتند. این ادب را من ندیدم که کس دیگری رعایت کند. امام هر شب ‏‎ ‎‏زیارت جامعه را می‏‏‌‏‏خواند و دعای امین‏‏‌‏‏الله را هر شب ایستاده می‏‏‌‏‏خواند و در زیارت ‏‎ ‎‏هیچ وقت خودنمایی نکرد، مثلا خودش را به حالتی بزند. شما ندیدید که ایشان حتی ‏‎ ‎‏یک بار تسبیح به دست بگیرد.‏

‏
‏‎

‏‏در ماه رمضان، ما شب‏‏‌‏‏ها ملاقات داشتیم و در شب درس و بحث بود. نمی‏‏‌‏‏شد آن را‏‎ ‎‏تعطیل کرد. ایشان به جای نیم ساعت، یک ساعت در بیرونی منزل می‏‏‌‏‏نشست و علما‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏آمدند. من شنیده‏‏‌‏‏ام که ایشان در نمازِ شب‏‏‌‏‏های ماه رمضان یک بار هم ‏‏قرآن‏‏ را دوره ‏‎ ‎‏می‏‏‌‏‏کند.‏

‏‎