امام خمینی، عرفان و اخلاق اسلامی

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏  ‏‏امام خمینی، عرفان و اخلاق اسلامی‏

‏‏مهدی واحدیان اردکانی‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏هدف از این پژوهش معرفی نقش محوری امام خمینی در احیای‏‎ ‎‏عرفان و اخلاق اسلامی در جوامع اسلامی به ویژه  حوزه های علمیه است.‏‎ ‎‏نویسنده معتقد است، امام احیاگری بود که تدین و ارزش آن را احیاء نموده‏‎ ‎‏و حاکمیت دین را بر انسانها خواستار بود و هیچ گاه خطابش محدود نبود و‏‎ ‎‏هر وقت فریاد می کشید می گفت «من به دنیا اعلام می کنم». امام خمینی به‏‎ ‎‏عنوان یک محیی، عرفان ناب حقیقی را مجددا به دنیا معرفی نمود، در‏‎ ‎‏نامه ای به گورباچوف، کتاب فصوص الحکم پدر عرفان نظری،‏‎ ‎‏محیی الدین عربی  را معرفی کرد و هیچ گاه مسلمان بودن را از عارف بودن‏‎ ‎‏جدا نمی دانست و همیشه فریاد می کشید و از عرفان حقیقی که در طول‏‎ ‎‏زمان توسط کژاندیشان و ملتقطین به انحراف کشیده شده بود به خوبی‏‎ ‎‏دفاع نمود و به یقین عرفان را با ذلت، خواری، تن پروری، گوشه نشینی،‏‎ ‎‏انزواطلبی متضاد دانست، و ناسازگاری، بی بندباری و رها شدن را از‏‎ ‎‏ظواهر دینی برای همگان آشکار ساخت.‏

‏‏عرفان مورد نظر امام همان معرفت بود. امام هرگز به اسم مرجعیت،‏‎ ‎‏فقاهت، دین و عرفان چشم خود را به روی واقعیتها و موانع رشد انسانها‏‎ ‎‏نمی بست و در برابر زورمندان بی تفاوت نمی نشست و این کار را گناهی‏‎ ‎‏نابخشودنی می دانست و در زمان مقرر و آنجا که احساس خطر می کند‏‎ ‎‏بارها کردن درس و بحث و فقه و مرجعیت، هجرت کرده و در دیار غربت‏‎ ‎‏به مبارزه علیه خصم مشغول شد.‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎