سیاست متعالی در نظریه و نظام راهبردی امام خمینی
دکتر علیرضا صدرا
نویسنده در این مقاله، به تعامل عرفان و سیاست در نظریه و نظام راهبری امام خمینی می پردازد. به همین منظور مهم ترین پرسشهای وی در این مقاله عبارت اند از:1 (سیاست در مفهوم عرفانی امام چیست؟2 (عرفان در مفهوم سیاسی امام چیست؟ 3 (رابطۀ عرفان و سیاست در نظریه امام خمینی به چه شکل است؟ بیگانگی- یگانگی / واگرایی ـ همگرایی / ناسازواری ـ سازواری / تباین، تقابل تناقض تضاد تعارض یا تعاون؟
پاسخ یا فرضیۀ مولف به این سوالات، یگانگی کامل میان سیاست و عرفان است به نظر وی، عرفان. آن فقید، حکمی بوده و حکمت او، عرفانی است، همچنین عرفان حکمی امام و حکمت عرفانی او؛ امام یا امامت بوده است. این تعامل کاملا همبسته از همان نخستین آثار آراء و سیرۀ امام تا واپسین لحظات عمر شریفشان هویدا است. عنوان و محتوای کتاب مصباح الهدایة الی الخلافة و الولایة وی مبین همین ادعاست. اثری که بیانگر محو، فنای فی الله و گذر او فرا رفتن امام خمینی از سیر دوم عرفان اسلامی و آمادگی بازگشت الی الخلق به منظور عهده داری امامت صالح و رهبری امت اسلامی است ردپای این تعامل به وضوح در آثار دیگر آن حضرت، به ویژه در کتاب ولایت فقیه و وصیتنامه سیاسی- الهی مشهود است و سیره و رفتار او نیز موید آن می باشد.
مجموعه آثار کنگره اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی امام خمینی (ره) ـ جلد 15چکیده مقالات کنگرهصفحه 235