جایگاه عرفان در اندیشه سیاسی- عرفانی امام خمینی

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏  ‏‏جایگاه عرفان در اندیشه سیاسی- عرفانی امام خمینی‏

‏‏حجة الاسلام و المسلمین خلیل رضا منصوری‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏نویسنده در بحث اصلی خود، یعنی جایگاه عرفان در اندیشه سیاسی‏‎ ‎‏امام را با برداشت امام از عرفان شروع می کند و با اشاره به اینکه عرفان‏‎ ‎‏مورد نظر امام موجب کناره گیری و عزلت نمی شود به ابعاد مختلف عرفانی‏‎ ‎‏می پردازد و می گوید عرفان شیعی که از معارف درونی دین است اهتمام‏‎ ‎‏ویژه ای به تأثیرات عرفانی بر جامعه مبذول می دارد و این امر ریشه در‏‎ ‎‏گرایش اجتماعی تشیع دارد. در عرفان شیعی، زاهد شب همان شیر روز و‏‎ ‎‏مرد میدان عمل اجتماعی و سیاسی است، بنابراین. وظیفه هر فرد افزودن‏‎ ‎‏بر اصلاح و خود سازی فردی، اصلاح اجتماعی هم هست.‏

‏‏نگارنده پس از بیان رابطه عرفان و اجتماع به راهکارهای عمومی‏‎ ‎‏سازی عرفانی در اندیشه امام می پردازد و با اشاره به عوامل گوشه گیری و‏‎ ‎‏انزوای عارفان می نویسد: امام خمینی می کوشد تا عرفانی که به همین‏‎ ‎‏جهات سیاسی، اجتماعی و فشارهای درونی  و بیرونی از جامعه رخت بر‏‎ ‎‏بسته را به متن جامعه دین داران بیاورد و اضافه می کند: اجتماعی و سیاسی‏‎ ‎‏کردن شریعت و طریقت، مهم ترین هدف امام در تمام طول زندگی اش بود،‏‎ ‎‏فقه فردی را به فقه اجتماعی تبدیل کرد و عرفانی خصوصی  را به حوزۀ‏‎ ‎‏عمومی دین داران کشاند.‏

‏‏در بخش دیگری، نویسنده با طرح این سؤال که آیا نگاه عرفانی به‏‎ ‎‏انسان و جهان، اندیشه سیاسی و اجتماعی خاصی به دنبال آورد یا تأثیری‏‎ ‎
‏‎

‏‏در پایان نویسنده می افزاید، امام هیچ گاه میان وظائف فردی و اجتماعی‏‎ ‎‏یک مسلمان جدایی قابل نشدند، عبادت در نزد ایشان، اجتماعی و سیاسی‏‎ ‎‏است و سیاست نیز عرفانی و معنوی است.‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎