از ملکوت آسمان ها تا برهوت زمین
حجة الاسلام عبد الحمیدآکوچکیان
عالم عرفان، عالم قدس زیستن و قدس نگرستین است، این دو عالم هر کدام در حوزه اختصاصی خویش، حاصل قواعد و مقررات ویژه اند. پرسش اصلی این جستار معطوف به نسبت میان عرفان به ویژه عرفان دینی و نحله اخص آن، عرفان شیعی، با سیاست و مدیریت اجتماعی است، و این که آمیزش تئوریک یا اعمال رهیافتهای آمیزش عرفان و سیاست از نگاه امام که مجال حداقل ده سال تجربه عینی داشته چگونه بوده است.
نویسنده، معتقد است، سیرۀ اخلاقی ـ عرفانی ـ سیاسی امام آموزۀ ترکیب دو مقوله بعید العهد اخلاق و سیاست است. در عین حال که یکی از برجسته ترین ویژگی های حضرت امام شخصیت عرفانی وی بوده، اما شیوه سیاست مداری و دولت مداری ایشان بیش از آنکه رو به آسمان داشته باشد، رو به مردم داشته است، و پیش از آن خود را رهبر و مقام ارشد حکومتی بداند، خود را مردم و اسلام می داند. وی می نویسد: در نگاه برگزیده امام و درازی سیاسی و عرفانی ایشان آنچه به روشنی خود را می نمایند مرزبندی و صورت بندی ویژه ای است که در طی آن، ایشان از خلط قواعد اساسی دو سپهر عرفان و سیاست در حوزه مدیریت اجتماعی پرهیز می نمود.
مجموعه آثار کنگره اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی امام خمینی (ره) ـ جلد 15چکیده مقالات کنگرهصفحه 148