نجات اکثریت از دیدگاه امام
حجة الاسلام داوود رجبی نیا
مهم ترین پرسش این مقاله آنست که انسان چقدر به نجات الهی نزدیک است آیا آن گونه که برخی میگوئید بیشتر انسانها اهل جهنمند با اینکه این گونه نیست بلکه بیشترین آنها اهل نجات هستند؟
نویسنده، بر این باور است که بیشتر انسانها اهل نجات هستند و برای اثبات ادعای خود مطالبی را از امام نقل می کند که بیانگر فراگیر بودن رحمت الهی و تقدم تجلی رحمانیت خداوند بر سایر تجلیات و قابل مقایسه نبودن اجر و پاداش الهی با اعمال اندک بندگان می باشد و نتیجه می گیرد که بنای جهان خلقت بر عفو بخشش است، تا آنجا که از امام نقل می کند:
در حدیث آمده است که حق تعالی به گونه ای در قیامت بسط بساط رحمت می کند که شیطان به مغفرت او طمع کند. نویسنده، در بخش دیگر از مقاله دیدگاه ابن سینا را طرح نموده و از اشارات نقل می کند که فقط در دو قسم از اقسام موجود است که خارج تحقق دارند که عبارتند از: موجوداتی که خیر محضند که همان عقول و نفوس فلکیه باشند. 2 ـ موجوداتی که در آن ها خیر غالب است، و با یک بررسی اجمالی به این نتیجه می رسیم که انسانهای دارای خیر سعادت بیش از افراد اهل مشقاوتند، چرا که اکثر انسانها افرادی معتدلند و افراد خیلی خوب و عنود و اهل شقاوت اندک هستند.
مجموعه آثار کنگره اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی امام خمینی (ره) ـ جلد 15چکیده مقالات کنگرهصفحه 122
نویسنده در اواخر بحث از حضرت امام نقل می کند که: این طور نیست که در جهنم را باز کنند و مدام جماعت انسانها را به جهنم بریزند، افراد خیلی کمی هستند که به جهنم می روند چنان که افراد خیلی کمی هم هستند که به بهشت می روند. نویسنده در پایان می نویسد با توجه آنچه گفته شد در می یابیم که فقط آگاهان معاند و لجوج و منافقان هستند که وضعشان با سایر مردم متفاوت است و اهل نجات نیستند و اینها هم در نهایت قلت و محدودیت هستند.
مجموعه آثار کنگره اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی امام خمینی (ره) ـ جلد 15چکیده مقالات کنگرهصفحه 123