عبادت و عبودیت از منظر امام خمینی
سیده سعیده بخشیان
هستی برای انسان آفریده شده است و انسان هم برای پرستش خدای متعال خلق گردیده همان گونه که انسانها مقامات گوناگونی دارند عروج ملکوتی و معنوی آنها نیز بر حسب مقامشان گوناگون است. نماز در بین عبادات، جامع اظهار بندگی به درگاه خداست و اهل معرفت بر حسب مراتب خود در نماز سفری معنوی دارند از منتهی نزول عالم تا غایه القضوای معراج حقیقی که روحانی وصول به فناء الله است.
نماز بلکه تمام عبادات، غیر از صورت ظاهر، باطن و حقیقی ژرف دارند. فایده نماز بدون حضور قلب فقط صحت اجزاء صوری است و حال آنکه نماز با توجه و با حضور قلب، و مرکبی است برای سیر الی الله.
حضرت علی(ع) می فرمایند: خوشا به حال آن کس که خالص کند برای خدا عبادت و دعا را مشغول نشود قلب او به آنچه که می بیند چشم او ونسیان نکند ذکر خدا را به آنچه که گوشش می شنود و محزون نشود به آنچه که به غیر او عطا شود.
قلب عابد در جمیع عبادت باید حاضر باشد و بداند که حق را به چه توصیف می کند و چطور مناجات می کند هر چه مرتبه اخلاص و حضور قلب کامل تر باشد، کمال سعادت نائل تر است.
انسان باید در تحصیل کمال واقعی خویش که همان قرب الهی است، بکوشد تا بتواند به سر منزل سعادت برسد نماز نردبان ترقّی انسان به سوی کمال سعادت است.
مجموعه آثار کنگره اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی امام خمینی (ره) ـ جلد 15چکیده مقالات کنگرهصفحه 88