فصل در اشاره به مقامات ائمه، علیهم السلام، است

‏‏فصل ‏

‏‏در اشاره به مقامات ائمه، علیهم السلام، است ‏

‏‏بدان که از برای اهل بیت عصمت و طهارت، علیهم الصلاة و السّلام، مقامات شامخه روحانیه ای است در سیر معنوی إلی الله که ادراک آن علما نیز از طاقت بشر خارج و فوق عقول ارباب عقول و شهود اصحاب عرفان است، چنانچه از احادیث شریفه ظاهر شود که در مقام روحانیت با رسول اکرم، صلّی الله علیه و آله، شرکت دارند و انوار مطهره آنها قبل از خلقت عوالم مخلوق و اشتغال به تسبیح و تحمید ذات مقدس داشتند.‏

‏‏کافی بإسناده عن محمّد بن سنان قال کنت عند أبی جعفر الثّانی، علیه السّلام، فأجریت اختلاف الشّیعة، فقال: یا محمّد، إنّ الله تبارک و تعالی لم یزل متفرّدا بوحدانیّته، ثمّ خلق محمّدا و علیّا و فاطمة، فمکثوا ألف دهر، ثمّ خلق جمیع الأشیاء فأشهدهم خلقها و أجری طاعتهم علیها و فوّض أمورها إلیهم، فهم یحلّون ما یشاءون و یحرّمون ما یشاءون، و لن یشاءوا إلّا أن یشاء الله تعالی. ثمّ قال: یا محمّد، هذه الدّیانة الّتی من تقدّمها مرق، و من تخلّف عنها محق، و من لزمها لحق. خذها إلیک یا محمّد.‏‎[1]‎‏ و بإسناده عن المفضّل قال قلت لأبی عبد الله، علیه السّلام: کیف کنتم حیث کنتم فی الأظلّة؟ فقال: یا مفضّل، کنّا عند ربّنا، لیس عنده أحد غیرنا فی ظلّة خضراء، نسبّحه و نقدّسه و نهلّله و نمجّده، و ما من ملک مقرّب و لا ذی روح غیرنا‏

‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . «در کافی با سندش از محمد بن سنان روایت کرده که او گفت من در محضر امام محمد تقی (ع) از اختلاف شیعه سخن گفتم، حضرت فرمود: «ای محمد خدای تبارک و تعالی همواره در یگانگی خود بیهمتاست. در آغاز محمد و علی و فاطمه را آفرید، آنها هزار دوران بماندند. سپس همه چیزهای دیگر را آفرید و ایشان را بر آفریدگان خود گواه گرفت و اطاعت ایشان را بر آنها مقرر ساخت و کارهای آفریدگان را به آنها واگذاشت، پس آنها هر چه را خواهند حرام سازند و هر چه را خواهند حلال کنند، و هرگز نخواهند جز آنچه را که خدا بخواهد. سپس فرمود: «ای محمد، این است آن آیینی که هر که از آن پیش افتد از دین بیرون رفته است، و هر که از آن عقب بماند، نابود گردد، و هر که با آن همراه باشد، به حق رسیده است. ای محمد، آنچه را گفتم مغتنم شمار.» اصول کافی، ج 1، ص 441، «کتاب الحجة»، «باب مولد النبی (ص) و وفاته»، حدیث 5.
• . «و [در کافی ] با سند خود از مفضل روایت کند که گفت به امام صادق (ع) عرض کردم آن گاه که در اظله (سایه ها) قرار داشتید چگونه بودید. فرمود: «ای مفضّل، ما نزد پروردگار خود بودیم و نزد او کسی جز ما که در سایه سبز فام او بودیم نبود، خدای را تسبیح می گفتیم و تقدیس می کردیم و او را به یگانگی می ستودیم. جز ما نه فرشته بود و نه ذی روحی، تا آنکه خدا اراده آفرینش چیزها را کرد و فرشتگان و دیگر آفریدگان را آن گونه که خواست آفرید و سپس علم آن را به ما رسانید. اصول کافی ج 1، ص 441، «کتاب الحجة»، «باب مولد النبی (ص) و وفاته» حدیث 7.