توجه امام به وحدت شیعه و سنی

‏‏نکته‌ای‌ که‌ ذکرش‌ خالی‌ از لطف‌ نیست‌ به‌ اذان‌ و اقامه‌ امام‌ به‌ هنگام برپایی نماز ‏‎ ‎‏جماعت مربوط می‌شود. اگر به‌ خاطر داشته‌ باشیم‌ در آن روزگار مساله‌ شیعه و سنی‌ ‏‎ ‎‏خصوصاً در مراسم‌ حج‌ و دیگر اجتماع مسلمانان چه در کشورهای اسلامی و چه در ‏‎ ‎‏مراسم مشترک دانشجویان مسلمان‌ ایرانی‌ با دانشجویان دیگر کشورهای‌ اسلامی مطرح‌ ‏‎ ‎‏بود، اغلب مساله‌ مُهر و اشهد ان علیاً ولی‌الله مورد سوءبرداشت‌ و مآلاً کدورتهای ‏‎ ‎‏نابجایی می‌شد. از آن‌ بالاتر در تهران‌ معرکه‌ای‌ که توسط‌ برخی روحانیون به اصطلاح‌ ‏‎ ‎‏طرفدار ولایت علیه حسینیه ارشاد و نیز شخصیتهایی نظیر مرحوم‌ مطهری‌ و نیز مرحوم‌ ‏‎ ‎‏بهشتی‌ و حتی‌ مرحوم طالقانی مطرح می‌شد. این‌ بی‌انصافان‌ نوعی‌ برای‌ افراد پرشور و ‏‎ ‎‏عوام احساساتی مسایل‌ را مطرح می‌کردند که‌ گویی نماز جماعات این دسته به‌ امامت ‏‎ ‎‏شیخین برگزار می‌شود. از جمله مهمترین مساله به اذان و اقامه باز می‌گشت. قبلاً اشاره‏‎ ‎

‎

‎

‎

‏‏کردم که‌ من این‌ مساله را یک‌ بار در نجف با امام مطرح کرده و از ایشان کسب نظر ‏‎ ‎‏کرده بودم. امام‌ به‌ من گفته بودند حتی‌المقدور سعی کنید مباحث اصلی اعتقادی مورد ‏‎ ‎‏اختلاف به بزرگان فِرق مربوط‌ گردد و در صورت‌ لزوم از مُهر استفاده‌ نکنید. حال در ‏‎ ‎‏پاریس نماز جماعتی‌ برپا می‌شود به امامت‌ امام. هنگامی که‌ امام اقامه را به‌ پایان ‏‎ ‎‏رساندند اشهد ان علیاً ولی‌ا‌لله را ما نشنیدیم. من و دکتر حبیبی بی‌اختیار به‌ همدیگر رو ‏‎ ‎‏کردیم. در این‌ لحظه دیدم‌ او نیز به‌ این‌ نکته‌ مهم توجه‌ داشته‌ است.‏

‏‎