هنوز دو هفته از تهدید دولت عراق به امام و ممانعت از انتشار رهنمودهای ایشان نمی‌گذشت و کمتر از 4 هفته از جنایت میدان ژاله ـ شهدا ـ نگذشته بود که فریاد رسای امام، رساتر و پرطنین‌تر، پیوسته‌تر و با صلابت‌تر از گذشته و با امکانات بی‌نهایتی که توسط رسانه‌های جهان در اختیار ایشان قرار گرفت، پرشکوه‌تر و پرخروش‌تر از نجف، یعنی از قلب اروپا در سراسر عالم طنین‌انداز شد.
بعد از اینکه موضع امام به مقامات وزارت کشور فرانسه اطلاع داده شد، یکی دو روز بعد ـ که امام به نوفل‌لوشاتو نقل مکان کرده بودند ـ از طرف وزارت خارجه دو نفر مراجعه کردند که ظاهراً پیرو فعل و انفعالاتی بود که در تهران صورت گرفته بود و شاه از سفر امام به فرانسه خبردار شده و شوکه شده بود! و ضمن آنکه نگرانی خودش را به دولت فرانسه اعلام کرده بود، در عین حال در مواجهه با افکار عمومی مجبور بود موضعی دو پهلو بگیرد و موافقت ضمنی خود را به رئیس وقت دولت (شریف امامی) اعلام کرده بود.
گفته شده که مقامات فرانسوی در مورد طرز برخورد با امام به دو دسته تقسیم شده بودند. بعدها شنیدیم که حکم اخراج امام از فرانسه توسط تعدادی از دولتمردان گُلیست‌های مستقر در وزارت کشور صادر شده بود ولی هرگز به مرحله اجرا درنیامد چون با مخالفت شدید نیروهای سوسیالیست و آزادیخواه قرار می‌گرفت. علت تردید ژیسکاردستن رئیس جمهور وقت، نگرانی او از نیروهای مذکور بود. ضمناً سفیر ایران در فرانسه اطلاع داد که ایران با اخراج امام از پاریس موافق نیست. این پیام تلاطم وسیعی در بین مقامات فرانسوی ایجاد کرد. همچنین گفته می‌شد که در دیدار سفیر فرانسه با شریف امامی وی اظهار کرده بود «که با حضور و اقامت خمینی در فرانسه با رعایت مقررات معمول در آن کشور مخالفتی ندارد.» در مورد عدم فعالیتهای سیاسی
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 3صفحه 33
امام نیز ما بر آن عقیده بودیم که دولت فرانسه نمی‌تواند تحت فشار افکار عمومی از بیانات افشاگرانه امام ممانعت به عمل آورد، لذا با خود قرار گذاشتیم خبرنگاران و فیلمبرداران و دیگر گزارشگران رادیو تلویزیون‌ها و مطبوعات جهان که مراجعه می‌کردند به آنها گفته شود که دولت فرانسه امام را وادار به سکوت کرده است. انتشار همین خبر اعتراض آزادیخواهان و مبارزین را علیه سانسورهای اعمال شده توسط مقامات فرانسوی برمی‌انگیخت. همین طور هم شد.
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 3صفحه 34