در حالی که انتظار می‌رفت سیاستمداران کاخ سفید و شاخه حقوق بشر مستقر در وزارت امور خارجه امریکا زیر نظر آقای برشت، لااقل در ظاهر هم که شده و به خاطر یک ژست سیاسی آزادی خواهی، از روی کار آمدن نظامیان و استقرار حکومت نظامی اظهار ناخشنودی کنند ولی در عمل خلاف این نکته مشاهده شد. سخنگوی وزارت امور خارجه ـ خانم جیل شوگرـ اعلام کرد: «شاه بعد از آنکه مخالفان حاضر نشدند یک دولت تشکیل دهند، چاره‌ای نداشت جز آنکه یک دولت نظامی روی کار آورد» و نیز «...دولت کارتر که مدتها منتظر یک تصمیم سرنوشت‌ساز توسط شاه بود، حمایت شدید خود را از انتصاب دولت نظامی برای ایجاد نظم در ایران ابراز نمود. جیل شوگر گفت، ما شاه را در این تصمیم حمایت می‌کنیم. شاه وقتی دست به انتصاب دولت نظامی زد که برای وی مسلم شد، که دیگر نمی‌تواند یک دولت ائتلافی تشکیل دهد...» در این بیانیه اتخاذ تصمیم را به شاه برمی‌گردانند، در حالی که تصمیم فوق قبلاً در شورای امنیت ملی امریکا اتخاذ شده و توسط برژینسکی به شاه ابلاغ شده بود.
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 3صفحه 62
البته این تصمیم مبتنی بر نظریات جناح سرمایه‌داران و یهودیان امریکا و هواداران راکفلر و هنری کسینجر و برژینسکی بود، در حالی که در پی گزارش جورج بال، که قبلاً بدان اشاره شد، وزیر امور خارجه سایروس ونس و شخص کارتر نظریات دیگری داشتند.
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 3صفحه 63