اوضاع سریعتر از آن چه پیش‌بینی می‌شد به وخامت می‌گرائید. نثار گل به سربازان توسط مردم، روحیه فرماندهان را به کلی به هم ریخته و آن را حمله امام به ارتش قلمداد کردند.
«...به فرمان [امام] خمینی ـ مردم ـ حمله جدیدی به ارتش آغاز کرده بودند، حمله‌ای که سلاحش دوستی و عشق بود، تظاهرکنندگان با خود گل حمل کرده و بر سر تفنگهای سربازان قرار می‌دادند و حلقه‌های گل روی تانکها می‌گذاشتند... آنها با سربازان خیلی مهربان و مودب بودند. آنها هم نسبت به مردم نرمش نشان می‌دادند... این شیوه برای برادری با ارتش تهدید جدی بود که بویژه سربازان جوان را به آن طرف می‌کشید... نوارهای امام از بلندگوهای مساجد پخش می‌شد که: بیگانگان سعی می‌کنند ارتش را علیه مردم تحریک کنند و ما نباید بگذاریم چنین چیزی اتفاق بیفتد... عموم مردم موظفند نسبت به نیروهای انتظامی و ارتش برادری و مهربانی نشان دهند و آنها نیز متقابلاً وظیفه دارند روحیه مشابهی نسبت به عموم نشان دهند... این پیام همراه با شیوه اظهار محبت و تسلیم گل به ارتش، تهدیدی بسیار جدی و قوی می‌نمود...» (ص02/200)
خاطرات سیاسی- اجتماعی دکتر صادق طباطباییج. 3صفحه 165