اختلاف نظر در مورد شیوه برخورد با شورشیان

‏‏در مورد کیفیت‌ و نحوه‌ برخورد با سران‌ شورشی‌ دو راه‌ و دو تاکتیک‌ مورد بحث‌ بود. ‏‎ ‎‏فرمانده ژاندارمری‌ کل‌ و نیز تیمسار قرنی‌ و تنی‌ چند از وزیران معتقد بودند باید با ‏‎ ‎‏نهایت‌ قدرت‌ و با بهره‌گیری‌ از تمام‌ توان‌ نظامی‌ با آنان مقابله‌ کرد. نظریه‌ دوم‌ به‌ ‏‎ ‎‏روشهای‌ دیپلماسی‌ و گفتگو و قول جبران‌ نارسائی و محرومیتهای‌ ناشی‌ از نظام‌ گذشته‌ ‏‎ ‎‏معتقد بود. هر چند این‌ امر با عنایت‌ به فحوای‌ گزارش‌ تلفنی‌ مرحوم‌ طالقانی‌ با مهندس‌ ‏‎ ‎‏بازرگان‌ که‌ «در اکثر بیانات عزالدین‌ حسینی‌ و دیگر رهبران‌ کرد بهانه‌جوئی‌ و ‏‎ ‎‏کینه‌ورزی‌ و عدم‌ انعطاف بیش‌ از هر چیز دیگر مشاهده‌ می‌شود»، زمینه‌ را برای‌ اجرای‌ ‏‎ ‎‏نظریه‌ اقدام قهرآمیز مناسبتر می‌نمود، ولی‌ نگرانی‌ دکتر بهشتی‌ و مهندس‌ بازرگان‌ و ‏‎ ‎‏حتی‌ خود آیت‌الله ‌طالقانی‌ از وضعیت‌ نابسامان‌ ارتش‌ و نیروهای‌ ژاندارمری از یک‌ سو ‏‎ ‎‏و اقدام‌ مسلحانه، آن‌ هم‌ فقط‌ چند هفته‌ بعد از پیروزی‌ غیرمسلحانه‌ انقلاب‌ پذیرفتن‌ این‌ ‏‎ ‎‏راه‌ را حداقل‌ به‌ لحاظ‌ بار عاطفی‌ و سیاسی‌ و اجتماعی آن‌ و نیز بازتاب‌ نامطلوب‌ آن‌ در ‏‎ ‎
‏‎