مناجات های امام

‏‏حضرت امام در همه ماه‌ها مناجات داشتند و با خدا مناجات می‌نمودند اما در ماه رجب و شعبان و در ماه رمضان حالت‌‌های خاصی داشتند، اصلا عجیب و غیر عادی بود. شب‌‌های ماه رجب دعای رجبیه را‏

‏
‏‎

‏‏می‌خواندند. می‌فرمودند ماه رجب اعمال و دعا‌‌های زیادی دارد که بایستی انجام داده شود. خودشان هم مقید بودند که آنها را انجام بدهند. مثلاجمعه‌هاپیش از ظهر هشت رکعت نماز مستحبی می‌خواندند در طول سال این عمل را انجام می‌دادند و در طول ماه رمضان هم آن را ادامه می‌دادند. به انجام مستحبات خیلی مقید بودند. یک کتاب مفاتیح داشتند و به علت اینکه آن را زیاد می‌خواندند مثل اینکه دوبار آن را عوض کردند.‏

‏‏ یک روز به من فرمودند: برو و برای من یک مفاتیح با خط (مهدی) الهی قمشه‌ای بخر. مفاتیح قبلی راهم بچه‌ها بر می‌داشتند و صحافی می‌کردند.‏

‏‏به قول برخی، حضرت امام عارف مفاتیحی است، یعنی عارفی است که دعا‌‌های مفاتیح را مرتب می‌خواند. ایشان دعا‌‌های شعبانیه رامی‌خواندند. هر کسی مفهوم دعای شعبانیه را درک کند متوجه می‌شود که چه سوز و گدازی دارد.‏

‏‏ بار‌ها می‌شد که می‌دیدم حضرت امام به هنگام خواندن دعا حوله کنارشان می‌گذاشتند و اشک‌هایشان را با حوله پاک می‌کردند، چون اشکشان به حدی زیاد بود که دستمال خیلی زود خیس می‌شد بار‌ها می‌شد که دستمال ایشان را عوض می‌کردم. و دستمالی که از قبل آماده کرده بودیم به ایشان می دادم.‏

‏‎