پس از رحلت

‏‏آقای هاشمی رفسنجانی آمد و فرمود که ما‏‎ ‎‏می خواهیم حداقل ده ـ پانزده ‏‎ ‎‏روز نگوییم امام رحلت کرده اند، لذا‏‎ ‎‏آرام گریه کنید که همسایه ها‏‎ ‎‏متوجه ‏‎ ‎‏نشوند و مبادا‏‎ ‎‏خبر بیرون پخش شود. ‏‏خانم موسوی بلندبلند گریه‏‎ ‎‏می کرد. ‏‎ ‎‏اما پس از حرف های آقای هاشمی گفت: اگر برای مصلحت نظام است ‏‎ ‎‏ما گریه نمی کنیم. هر گونه تصمیمی هم صلاح می دانید بگیرید. خلاصه ‏‎ ‎‏موضوع را به حاج احمد آقا هم گفتند اما حاج احمد آقا فرمودند: نه، ‏‎ ‎‏حضرت امام چیزی را از کسی پنهان نمی کردند و هر چه بود با ملت و ‏‎ ‎‏مردمش در میان می گذاشتند و من همین الان به مردم می خواهم بگویم و ‏‎ ‎‏موضوع را اعلام کنم. هر چه آقای هاشمی اصرار کرد حاج احمد آقا‏‎ ‎‏نپذیرفتند. تا اینکه از حاج احمد آقا خواستند که موضوع را تا فردا‏‎ ‎‏نگویند و فردا صبح اعلام کنند. سپس حاج احمد آقا آمدند و همه ‏‏افرادی ‏‎ ‎
‏‎

‏‏خلاصه آنجا از حالت بخیه امام عکس گرفتم. آقای مهر قاسمی هم از ‏‎ ‎‏طریق آن دوربین مدار ‏‏بسته عکس گرفته بود. به دنبال آن من شروع کردم ‏‎ ‎‏به گرفتن عکس با آن دوربین تمام اتوماتیک کامپیوتری. خیلی حساب ‏‎ ‎‏شده عکس گرفتم. از پیشانی امام نور بلند می شد که دوربین قادر به ثبت ‏‎ ‎
‏‎

‏‏همان موقع مشخص نمی شد که دوربین عکس نمی گیرد دوربین هم ‏‎ ‎‏فلاش نمی زد. دوربین درست و سالم بود اما نمی گرفت. سریع رفتم و ‏‎ ‎‏دوربین کانن را که متعلق ‏‏به ‏‏حاج آقا بهاءالدینی بود آوردم. آن دوربین ‏‎ ‎‏به اصطلاح با دست تنظیم می شد. با آن دوربین چ‏‏ن‏‏د عکس گرفتم اما‏‎ ‎‏مثل شبه است و سایه آن افتاده است.‏

‏‏حضرت امام را غسل دادند و روی تخت کفن کردند. سر مبارک ‏‎ ‎‏حضرت امام بیرون بود و من ‏‏با استفاده از دوربین اولی مسلسل وار ‏‏چندین ‏‎ ‎‏عکس گرفتم. زمانی که آن را پیش عکاس بردم گفت: دوربین موتوردار ‏‎ ‎‏خریدی؟ گفتم: نه. گفت: دوربین تو موتوردار بوده که این قدر دقیق ‏‎ ‎‏گرفته. حالا چرا اینجوری بود چون بدن امام کاملا پوشیده بود و همان ‏‎ ‎‏دوربینی که ابتدا عکس نمی گرفت پس از پوشیده شدن بدن مبارک امام ‏‎ ‎‏عکس  های خوبی را ثبت کرد.‏

‏‏ ‏

‏‎