مجله کودک 24 صفحه 11

ندارند بازی کنند آزاده اکبری خرازی توی اتاق خودم می­گذارم تا بویش همه جا را پرکند. جعفر 12 سالش است و تا کلاس سوم به مدرسه رفته. او در بازار تهران، پادوی یک مغازۀ فرش فروشی است. پادو کسی است که کارهای کوچک مغازه را انجام می­دهد. پدر او در همان نزدیکی در یک تولیدی لباس کار می­کند. جعفر دوست دارد دوباره به مدرسه برگردد، امّا مجبور است در خرج خانه به پدرش کمک کند. جعفر می­گوید: «برایم خیلی سخت است که توی شلوغی بازار راهم را پیدا کنم. همه جا درهم و برهم است و مردم زیادی به بازار می­آیند؛ باید خیلی مواظب باشم که گم نشوم.» کار علی­اصغر خیلی مشکل­تر از کار بقیه بچه­هاست. او در آجرپزی کار می­کند. آجرپزی جایی است که آجرها را در انجا قالب می­زنند و بعد آن­ها را در کوره می­پزند تا به شکل آجری در بیاید که در ساختمان­سازی از آن استفاده می­شود. کار علی اصغر این است که گِل آجر را توی قالب بریزد و آن­ها را زیر آفتاب بگذارد تا خشک شوند. دست و پای علی اصغر تاول زده، ولی باید کارش را درست و سریع انجام بدهد. پدر علی اصغر از دنیا رفته و مسؤولیت خانواده بر دوش اوست. حال او جای پدرش را گرفته و باید خرج خانواده­اش را بدهد. همه این بچه­ها، بچه­های سخت­کوشی هستند. آنها با زحمت و تلاش سعی می­کنند که به خانواده­شان کمکی کرده باشند؛ امّا از نظر قانون، آنها نباید کار کنند. آنها هم مثل هزاران کودک دیگر حق دارند به مدرسه بروند و از نعمت سواد برخوردار شوند تا مثل بچه­های دیگر کتاب بخوانند و نوشتن بلد باشند. چند سال پیش نمایندگان همه کشورهای جهان دور هم جمع شدند و قانونهایی را آماده کردند، اسم مجموعه این قانون­ها، «پیمان­نامه جهانی حقوق کودک» است. در این پیمان­نامه، همه کشورها پیمان بسته­اند که از حقوق کودکان دفاع کنند و کاری کنند که همه آنها در آرامش و آسایش باشند. در پیمان­نامه حقوق کودک نوشته شده که کودکان زیر18 سال نباید کار کنند؛ بلکه همه بچه­ها حق دارند بازی کنند، به مدرسه بروند و در کنار پدر و مادر و دوستانشان زندگی کنند. عده زیادی از مردم،از این قانون­ها خبر ندارند وآن را اجرا نمی­کنند؛ امّا بالاخره روزی می­رسد که جعفر و فاطمه و حسین و رضا هم مثل تو، و مثل بقیه هم­سن و سالهایشان به مدرسه بروند و راحت و آرام زندگی کنند. تو هم باید کمکشان کنی. چطوری؟ خیلی آسان است؛ کمی فکر کن، راهش را پیدا می­کنی!