مجله کودک 27 صفحه 24

رودی که گریه کرد خلوت ظهر عاشورا در سکوتی دردناک فرو رفته بود. امام حسین(ع) شوق رفتن داشت و نگرانی آنان را که مانده بودند.پس از او چه برسر خاندانش می­آمد؟ چه کسی لبهای تشنۀ کودکان را با جرعه­ای آب تر می­کرد؟چه کسی پیکر پاک عباس را به خاک می­سپرد؟چنگ بر خاک کشید و سر به سوی آسمان بلند کرد: «خدایا!تو شاهدی که به آنان گفتم بازگردند.تو شاهدی که این تقدیر من بود، نه کودکان بی­گناه.خداوندا،می­دانی که یاران شهیدم، وفادارترین مردمان بودند و اینک همه به سوی تو شتافتند. خداوندا، شهادت عباس پشتم را شکست و علی اصغرم تشنه وآرام درمیان دستهایم جان داد. اینک من