مجله کودک 27 صفحه 51

امام و یاران ایشان به اجرا در می­آید. درگذشته،تعزیه در تکیه یا میدان بزرگی اجرا می­شد که دور تادور آن دسته-های عزادار و مردم سوگوار می­نشستند و به تماشا می­پرداختند. وسایل نمایش بسیار ساده بود.مثلاً برای نشان دادن رود فرات، طشت آبی را در گوشه­ای از صحنه می­گذاشتند وبرای نمایش نخلستان از شاخه­ای گیاه در گلدانی استفاده می­شد. رنگ لباس اهل بیت قبای سفید و شال و عمامۀ سبز بودو لباس دشمنان زره و کلاهخود و قبای سرخ. شعرهای تعزیه را مردمی عادی می­سرودند و به همین دلیل بیشتر از هر چیز حس خود را درباره واقعۀ کربلا در آنها می­نوشتند؛ حسی که سرشار از صداقت و ایمان بود. بازیگران تعزیه هم از شیعیانی بودند که به سالار شهیدان امام حسین (ع) عشق می­ورزیدند؛ حتی آنان که به دلیل شکل ظاهری خود یا صدای خشن، نقش شمر و سایر مخالفان امام را در واقعۀ کربلا به عهده داشتند.جالب اینجاست که این افراد هم در تلخترین و غمگین­ترین لحظه­های نمایش؛مثلاً هنگامی که کودکان و زنان را کشان کشان به اسارت می­بردند،خود همراه با مردم اشک می­ریختند و بی­اراده در هنگام اجرای تعزیه گریه می­کردند. این همه باور و ایمان، تنها نشانۀ یک چیز است؛ عشق به امام حسین (ع) و زخمی که از شهادت مظلومانۀ ایشان بر دلها نشسته است. زخمی که پس از گذشت صدها سال هنوز هم سوز آن، اشک بر چشمها می­نشاند.