مجله کودک 101 صفحه 11

مدرسه حسن و حسین توی خیابان با هم آشنا شدند. نرگس و مریم در همسایگی با هم دوست شدند. فریبرز و رضا در بازی فوتبال با هم رفیق شدند. مهسا و ناهید در خیاطی با هم صمیمی شدند. ولی من و تو، سر کلاس، در مدرسه با هم آشنا شدیم. آخر مدرسه خیلی با ارزشتر از خیابان و همسایگی و فوتبال و خیاطیست. نه؟ آدم در مدرسه درس و سواد و علم یاد میگیرد، نه؟ پس چرا ما با هم وقت و بیوقت دعوا میکنیم. ها؟ کاش توی رینگ بوکس با هم آشنا میشدیم، نه؟ شورای معلمان سید یوسف مهاجرانی روزهای آغاز سال تحصیلی 61-60 بود. جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شروع شده بود و من مسئولیتی در هنرستان آزادی فلسطین بر عهده داشتم. «محمدتقی» در سال دوم الکترونیک درس میخواند و بارها جهت اعزام به جبهه تقاضا داده بود، ولی به علت سنّ کم، از دادن برگه مجوّز به او خودداری شده بود. صبح جمعه در بلوار کشاورز، در یکی از وانتهای عازم جبهه، با چهرةملکوتی او روبرو شدم. تا مرا دید، جلو دوید و گفت: «آقا، خداحافظ!» لباس بسیجی بر تن داشت و ادامه داد که چون حضرت امام فرمودهاند که اجازه والدین، جهت اعزام به جبهه شرط نیست، عازم شدهام و از شما خداحافظی میکنم. فردا صبح در هنرستان نشسته بودم که مادری به دفتر آمد و گفت: «من مادر محمدتقی روحالهی هستم و از دیروز صبح، دیگر خبری از او ندارم.» پس از مکثی کوتاه،ماجرای دیروز را به او گفتم. اشک در چشمان آن مادر بزرگوار حلقه زد. نوروز 61 فرارسید، جای محمدتقی در کلاس و هنرستان خالی بود. ولی خطّ و نقاشی زیبای او بر در و دیوار هنرستان، غم دوری او را تا اندازهای قابل تحمّل میکرد. اوایل اردیبهشت 61، خبر شهادت محمدتقی به من رسید و بسیار اندوهگین شدم. آن روز هنرستان نیمه تعطیل بود و فردا به اتفاق هنرجویان برای عرض تسلیت و تبریک به خانواده او عازم مسجد امام حسن مجتبی(ع) در نظامآباد شدیم. سخنران ضمن صحبتهایش میگفت: «محمدتقی به خاطر ارادت خالصانه به اباعبدالله حسین، با خطّ درشت و به رنگ شبرنگ در پشت لباس خود نوشته بود: «حسین جان». روزی یکی از فرماندهان از او میپرسد: «چرا این را بر پشت لباس خود نوشتهای؟ دشمن میتواند ردّ پای ما را در منطقه پیدا کند!» محمدتقی میگوید: - برادر، مطمئن باش که همیشه سینة من مقابل دشمن است و هیچگاه، او پشت مرا نمیبیند تا منطقه را شناسایی کند!» به یاد او هستیم و خطّ زیبایش بر دیوارهای هنرستان، همچنان نقش بسته است.