مجله کودک 120 صفحه 7

پیش لرزه را احساس کردند. امّا از آنجا که بیشتر مردم فکر می کردند که اگر باز هم زمین بلرزد مثل دفعه های قبل به کسی آسیب نمی رسد، خانه هایشان را ترک نکردند. بعضی ها هم که بیرون رفته بودند، به خاطر سرمای هوا خیلی زود به خانه هایشان برگستند. متأسفانه عاقبت با لرزش شدید زمین، تقریباً تمام خانه های شهر فرو ریخت و بدترین اتفاقی که در انتظار مردم بم بود، از راه رسید.» می پرسم: «از دوستان همکلاسی، یا معلمهای مدرسه ات خبری داری؟» اشکی که در چشمان بهروز حلقه زده بود، روی گونه هایش جاری می شود و می گوید: «آخرین خبری که شنیدم مربوط به فوت مدیر مدرسه مان بود. کسی که شاید او را اندازۀ پدرم دوست داشتم و برای همه بچه های مدرسه، حکم یک پدر مهربان را داشت». اشکم را پنهان می کنم و از بهروز جدا می شوم. در حالی که زیر لب، این شعر را زمزمه می کنم: همه بردند آروز در خاک خاک، دیگر چه آرزو دارد؟ دوشنبه هشتم دی ما · مردم، تنها نیستند لحظه ای نیست که یک هواپیما بر زمین فرودگاه بم فرود نیاید، حجم کمکهای مردمی از داخل و خارج کشور، همه را حیرت زده کرده است. امّا در این میان خبری جدید، جان تازه ای به مردم مصیبت زدۀ شهر می دهد. خبر آمدن مسافری که شاید حضورش در میان این مردم داغ دیده، از تمام کمک های رسیده، آرامش بخش تر است. عقربه های ساعت کم کم به ده صبح نزدیک می شود و عاقبت خبر ورود رهبر انقلاب، به سرعت برق در تمام شهر پخش می شود. میدان امامزاده زید شهر بم جایی است که ایشان بعد از دو ساعت بازدید از مناطق آسیب دیده و گفت و گو با مردم عزادار، خود را به آنجا می رسانند تا پیام همدردیشان را به همۀ مردم اعلام کنند. عصر، مسافر عزیز دیگری می آید. آقای خاتمی رئیس جمهور، وارد شهر می شود. به چادرها سر میزن. بچه های حیران و عزادار را در آغوش می گیرد، و به درد دل های طاقت سوز مردم گوش می دهد. این توقّعی است که هر مصیبت دیده ای از بزرگتران خود دارد. رفته رفته عملیات امداد و نجات سریع تر از روزهای گذشته پیش می رود. مردم بم دیگر خوب فهمیده اند که در این مصیبت تنها نیستند و همۀ مردم و مسئولان در غم آنها شریک شده اند. شاید این همدلی سخاوتمندانه، آغازی بر زندگی دوباره در شهر بم است. شهری که دوباره از نو جان می گیرد و دوباره یکی از رویایی ترین شهرهای کشورمان خواهد شد. به امید آن که روزهای سبز زندگی، بم را دوباره در آغوش بگیرد.