مجله کودک 152 صفحه 16

دری به باغ بهشت محمدعلی دهقانی زبان روزه وقتی که روزه می­گیریم،همۀ اعضای بدن ما یک­حال مخصوص پیدا می­کنند.همۀ اعضای بدن زیر یک فرمان مخصوص می­روند و ماسعی می­کنیم آنها را به اطاعت از یک فرمان مخصوص وادار کنیم.چون اگر این کار را نکنیم،نمی­توانیم بگوییم که روزه­دار هستیم.فکرش را بکنید،آدم چه­طور می­تواند بگوید روزه گرفته است،درحالی که مثلاً دستهایش روزه باشند و پاهایش روزه نباشند؟یا چشمهایش،گوشهایش،زبانش،روزه نباشند؟!هرعضوی از بدن آدم روزه­دار باید از فرمان خاصّی که همان فرمان خداست،اطاعت کند تا روزۀ آدم قبول درگاه خدا بشود.این فرمان خاصّ،گناه نکردن است.از آنجا که به قول قرآن ومعصومان(ع)،سر چشمۀ همۀ بدی­ها،فتنه­ها وگناهان،زبانِ آدم است که هر حرفی را دلش می­خواهد ،می­گوید،پس روزۀ زبان از روزۀ همۀ اعضای بدن مهّم­تر است.اگر کسی بتواند در این ماه زبانِ خودش را از گناه حفظ کند(دروغ نگوید،دشنام ندهد،جاسوسی و سخن­چینی و... نکند)آن وقت خود به خود،اعضای دیگر بدنش هم روزه­دار می­شوند و از زندان گناه نجات پیدا می­کند. □ مدرسه در دوران صفویه در زمان سلسله صفویه،جهانگرد و بازرگانی به نام«شاردن» از ایران دیدن کرد.او نتیجه دیدار خود از کشورمان را به صورت سفرنامه­ای درآورده است.در قسمتی از سفرنامه شاردن درباره مکتب­خانه­های ایران نوشته شده است:«ایرانیان،کودکان خود را برای آموختن مقدمات دین و خواندن و نوشتن،در شش سالگی به مکتب می­فرستند.زیرا می­گویند که تا قبل از شش سالگی،مغز برای خواندن و نوشتن آمادگی ندارد.