مجله کودک 155 صفحه 13

بگیرم. حدود 40 دقیقه طول کشید تا به اولین سکو رسیدیم. عکاسی کردن از یک ارتفاع بسیار بالا از این خلیج زیبا نیز حس خوبی داشت. بسیار خوبتر از آن چیزی که می شد فکرش را کرد. در ذهنتان مجسم کنید. درب هلیکوپتر باز می شود و کمی به بیرون خیز برمی دارید. بالا هستید، بر فراز یک خلیج و فقط آب می بینید و آب و یک سکوی کوچک فلزی. حس می کنید یک پرنده اید. حس واقعی پرواز. تنها چیزی که این حس را به هم می زند صدای زیاد هلیکوپتر، باد شدید بال آن و همچنین دستهای رئیس سکوهای دریایی مهندس محمد سپهری است. اگر چه من با کمربندهای ایمنی بسته شده بودم اما با این حال او زانوی مرا محکم نگه داشته بود. همه آنهایی که در طی دو روز سفر در آنجا دیدم مانند مهندس سپهری مهربان بودند. بر سکوی SPD3 فرود آمدیم. آنطور که از دور به نظر می آمد کوچک نبود. با آقای علی دهقان زاده دیدار می کنیم و او قسمتهای مختلف سکو را به ما نشان می دهد. سکو، محل کار ویژه ای است. دنیایی است فلزی از لوله. بر سطحی فلزی قدم می زنید. خاکی در آنجا وجود ندارد. هزاران متر پائین تر از این سکوها، مخازن وسیع گاز وجود دارند. این سکو به گونه ای طراحی شده تا بدون حضور انسان، به کار خود ادامه دهد. اما در حال حاضر، به دلایل فنی 5 نفر در اینجا مشغول به کارند. از روی این سکو می توان سکوهای کشور قطر را دید. ساعتی بعد به سوی سکوی فاز یک پرواز کردیم. یک سکوی دریایی بزرگ که گنجایش 90 نفر پرسنل را دارد. این سکو می تواند تا حدودی گاز را پالایش و سپس آنرا از طریق خط لوله و از زیر آبهای خلیج فارس به پالایشگاه پارس جنوبی برساند. به عکسش نگاه کنید، بزرگی آنرا می توانید حس کنید ؟ هر چه در آن می گشتیم تمامی نداشت. شهرکی است برای خودش. شهرکی پر از لوله ... لوله ... « با تشکر از ماهنامه ندای گاز » مجسمه سری که نیمی از آن شیر و نیمی دیگر چهره فرعون مصر بر آن نقش بسته است، در جلوی اهرام سه گانه مصر قرار دارد. « ابوالهل » نام این مجسمه است که بر اثر فرسایش تغییراتی در آن روی داده است.