مجله کودک 179 صفحه 9

حبه انگور کجا رفته است. به زحمت زیر تخت را نگاه می­کنم. یک لنگه دمپایی­ام را سیندرلا برده است. دیوها توی سرم طبل می­زنند، جشن می­گیرند و می­رقصند و جادوگر دست­ها و پاهایم را بی­حس می­کند. گریه نمی­کنم. جیغ نمی­زنم. داد نمی­کشم. فقط پلکهایم را محکم روی هم فشار می­دهم و از چشمهایم آب می­آید. دستشویی دارم. چشمهایم را باز می­کنم. زور می­زنم تا طلسم جادوگر بشکند، نمی­شکند. به لوله پلاستیکی که به دستم چسبیده است نگاه می­کنم. قطره­هایی را که از توی لوله پایین می­آیند، دنبال می­کنم و غول چراغ جادو را می­بینم که توی لوله اسیر شده است و صورتش را به آن چسبانده است. می­خواهم از جا بلند شوم. دستشویی دارم. نمی­توانم. مامان را صدا می­زنم. بیدار نمی­شود. گرمم می­شود. عرق می­کنم. داغ می­شوم. دلم باران می­خواهد. کوچک می­شوم. کوچک می­شوم، کوچک می­شوم. اندازه یک باران می­شوم و می­بارم روی تشکم. سردم می­شود. یخ می­کنم. با مهمان ناخوانده می­لرزم و سبک می­شوم. سبک می­شوم. به آسمان می­روم و خوابم می­برد. بیدار که می­شوم سیندرلا یک جفت کفش نقره­ای جلوی تختم می­گذارد. حسن کچل شیشه عمر جادوگر را می­شکند و علاءالدین غول چراغ جادو را آزاد می­کند. غول چراغ همه نقطه­های کبود و قرمز دستم را سفید می­کند. سفید برفی به کوتوله­هایش دستور می­دهد مرا از روی تخت پایین بیاورند. از تخت پایین می­آیم و کفش­های سیندرلا را پا می­کنم. چل گیس دسته­ای از موهایش را به من می­دهد. شنل قرمز زیبایی روی شانه­هایم می­افتد و شنل قرمزی به من لبخند می­زند دیوها از ترس غول چراغ جادو فرار می­کنند و بزبز قندی یک کاسه شیر به من می­دهد تا با شنگول و منگول و حبه انگور آن را بخورم. کدوی قلقله زن جلو می­آید وهمه به من نگاه می­کنند و منتظرم هستند. سوار کدو می­شوم. مامان هنوز خواب است. بیدارش نمی­کنم. کدو قل می­خورد و من با قصه­ها می­روم. می­دانم که مامان قصه مرا هم می­خواند و خوشحال می­شود. قصه دختری که جادوگر طلسمش کرده بود و ... کودک مورد علاقه زیاد پدر و مادرش است. در همان حال دو ببر وحشی در حال تماشای کودک هستند. آنها می­خواهند کودک را برای صبحانه­شان بخورند.